“Vanwege het afgelopen jaar, lieffie?”

Hé ventje! Was je ook aan boord?

“Waar jij bent, daar ben ik. Dat weet je toch?”

De vis wordt duur betaald. Een spreekwoord. Volgens mij worden die nog amper gebruikt en waarschijnlijk alleen nog door degenen met een geboorteakte uit de vorige eeuw. Een soort prehistorische straattaal dus.

Ik leef op grote voet. Niet iedereen weet dat misschien, maar het is helaas waar. Nee, niet mijn uitgavenpatroon, al zou dat ook wel wat minder mogen soms. Nee, ik heb maat zesenveertig voeten. Op zich niet zo gek dat een lijf van bijna twee meter is uitgerust met een paar flinke steunen, maar het is wel groot.

Soms komt de bevestiging dat we iets goed doen of iets mag uit een rare hoek. In onze jeugd zoeken we de goedkeuring en bevestiging bij onze ouders en naarmate we ouder worden steeds vaker ergens anders.

Het zijn woelige tijden. Ik heb het niet over de energieprijzen of de situatie op deze wonderlijke aardbol, maar over mijn eigen kleine leventje. Er is weer van alles gaande. Dat is me overigens niet vreemd.

Hi lieffie,

Ik mis je.

Leuk een pakketje! Van wie of wat?

Nee, niet zo’n pakketje. Sinds ik definitief heb besloten dat ik terug keer naar Nederland wordt er niet meer geïnvesteerd hier. Het gaat echter wel over een pakketje.

Stapelgek. Dat zijn we. Dineke en ik. Onomstotelijk bewezen vandaag.

We waren bij Ikea en de bouwmarkt geweest. Alweer? Ja, alweer. Maar deze keer niet om dingen te kopen, maar om dingen terug te brengen.

Het leven is een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten, met daartussenin wat relatieve rust. Van vastgrijpen en van loslaten. Over dat laatste wil ik het even hebben.

He getver, toch niet weer van die zware kost?

Een blog over mijn lieve schoonmoeder. Nee, dat is het niet. Maar wel een goed moment om te zeggen dat ik nog vaak aan haar denk. Zo zacht, zo lief, zo ongecompliceerd. Wat je zag, was wat je kreeg. Niet meer en zeker niet minder.

Ik geloof erin. Gewoon open en bloot. Met alles erop en eraan. Het is wat het is.

Maar soms is dat toch niet helemaal de beste keuze. Dat bleek gisteren maar weer. Ik ben veranderlijk. Impulsief. Klopt helemaal. Niets nieuws voor mij en mijn geduldige naasten.

Ik hou eigenlijk niet van de zon. Niet van de volle zon om precies te zijn.

Wat doe je dan in Spanje? Tja, goeie vraag. Mijn man achterna gewandeld en nu ben ik hier. Het is een kwestie van aanpassen.

Hi lieffie, daar ben ik weer.

“Huh, zit jij niet in je training. Heb je pauze?”

Nee, mannetje. Ik ben niet begonnen.

Hi lieffie,

Ik moet je even schrijven. Ik moet wat kwijt.

Morgen is het zover. De kennismaking met het nieuwe bedrijf. De dag erna begint de training. Het is mijn eigen keuze, mijn eigen wens om weer te gaan werken. 

Correct me if I’m wrong, maar ligt het nou aan mij of is steeds meer in deze wereld niet echt?

Ik heb namelijk dat gevoel. Instagram met allerlei filtertjes die je oma er uit laten zien als een gladgetrokken meisje van achttien, deep-fakes en nep-nieuws.

Ik ben van mijn voetstuk gevallen. In dit geval van mijn zadel. Het was zo’n moment waarop je eerste reactie is om rond te kijken of niemand het gezien heeft. Niemand het gefilmd heeft.

Het was een harde val, maar toch een zachte landing. Nee, ik heb het niet over mijn ongelofelijk domme actie van een paar weken terug. Ik stond in de tuin op een ladder een enorme rieten mat van het dak van de gloednieuwe pergola af te trekken.

Een heel eind terug in de vorige eeuw wist iedereen wie hij was. Jambers. Hij maakte een programma met daarin de meest uiteenlopende bijzondere mensen.

“Overdag is hij een doodgewone man, maar ’s avonds…”

Nooit volwassen worden. Dat is Klaas en mij aardig gelukt. Altijd gek blijven doen. Hoe meer flauwekul en slap gelul, hoe kleurrijker het leven.

Klaas kon smakelijk lachen om dingen en was een gewillig slachtoffer voor gekke foto’s en filmpjes.

Iedereen uit de generatie van mijn vader zit nu met volle aandacht naar het scherm te kijken. Marc gaat een blog schrijven over de Tweede Wereldoorlog. Over de film “Een brug te ver” uit negentienvierenzeventig. Ik was toen negen jaar oud en veel van mijn vrienden zaten nog in de pijplijn. Letterlijk en figuurlijk.

Eigenlijk zou dit een brief aan Klaas moeten worden. Het valt namelijk onder het hoofdstukje dingen-die-ik-je-nog-moet-zeggen.

Het klinkt bijna alsof ik één of andere betaalde heer-van-plezier-per-uur heb besteld. Maar helaas, zo’n smeuïge blog wordt het deze keer niet. Ik bedenk me ook dat er hele generaties zijn die bij het woord “dinky toy” geen enkele hersenactiviteit bespeuren.

Beste Jaap,

We kennen elkaar niet. Daar ga ik tenminste van uit. Alhoewel ik daar sinds vanmiddag wel sterk aan twijfel. Ik “ken” jou natuurlijk wel. Vroeger, in je X-Factor tijd, moest ik je niet zo. Ik vond je vervelend.

Ik had eigenlijk besloten om even een dag of twee geen blog te schrijven. De kans om iedereen even bij te laten komen van de blogs van de afgelopen twee dagen. Overigens nog heel veel dank voor alle steunbetuigingen, zowel voor de blog over Hendrik en zeker de blog over mijn getormenteerde achterkantje.

Waar schrijft een blogger nou wel over en waarover niet? Welk deel van jezelf geef je bloot (letterlijk en figuurlijk) en wat hou je verborgen voor de rest van de wereld. Ik weet het niet. Ik denk dat het delen van dingen voor begrip en inzicht bij anderen kan zorgen. Een stukje herkenning.

Hi Hendrik, daar ben ik weer.

Wat hadden we toch een lol met je nieuwe naam. Nou ja, voornamelijk ik dan. Jij liet het maar een beetje over je heen komen.

De blog die ik ooit had opgebouwd heb ik na het overlijden van Klaas offline gehaald en zoals ik misschien al eerder heb verteld is ook iedere vorm van een back-up in de prullenbak beland. Grondig aangepakt dus. Chapeau Marc!

Het is maandag tien weken geleden dat ik je met je kinderen vond. Vijf stuks. Dat was even schrikken. Ik ging er van uit dat het er één of twee zouden zijn. Maar, nu zijn ze er en van harte welkom. Toch moeten we even praten Mama.

Wat heb ik er toch een ongelofelijke bloedhekel aan. Bloedhekel, heel toepasselijk trouwens. Dat gezoem rond je hoofd. Mug. Even voor de duidelijkheid, ik refereer aan het beestje en niet aan de Belgische ambulance-helikopters.

Geen drank. Geen gokken. Geen drugs. Geen nicotine. Wat dat betreft heb ik mezelf redelijk goed onder controle. Maar die telefoon. Dat is wel een regelrechte en niet uit te roeien verslaving.

Ik ben uitgerust met een bijzonder snelle processor. Hij is niet alleen heel snel, maar ook nog eens bijzonder actief. Dat laatste is soms wel een beetje onhandig.

Het is niet makkelijk als iemand vraagt hoe het met Klaas gaat. Het is nu twee keer voorgekomen dat iemand helemaal niets heeft meegekregen van wat er allemaal is gebeurd en dat hij inmiddels is overleden.

Ik moest even zoeken op internet of dat nou met een "t" of een "d" was. Met een "d" dus.

Ik ben jarig. Zevenenvijftig jaar. Als je het snel uitspreekt valt het best mee. Voor mij is het niet meer dan een nummer, het maakt me echt niets uit. Ik voel me zoals ik me voel en daar brengt dat steeds maar oplopende getal geen verandering in.

Niet echt een vrolijk plaatje. Ik weet het. Maar het is wel heel toepasselijk.

Bij het ontdekken van mijn nieuwe leven hoort ook het ontdekken van het leven in een (soms wat te) warm land als Spanje.

Soms kom je dingen op internet tegen waar je je oprecht van afvraagt wie er de bedenker van is. De afgelopen tijd worden er veel dingen gedeeld over hoe je je als Jan Modaal met twee ruime inkomens nog een beetje fatsoenlijk door de huidige financiële bende heen kan worstelen zonder dat je dat omvalt van de honger of doodvriest in je twee-onder-een-kap.

Hi lieffie,

Ik ben het. Dat had je niet verwacht hè. Ik eigenlijk ook niet, moet ik eerlijk zeggen. Maar ik zat zo te denken dat ik gewoon tegen je kan praten via mijn scherm. Je kunt alleen niet reageren. “Ach, zo makkelijk was er toch geen woord tussen te krijgen” hoor ik je zeggen.

Bij deze titel zie ik iedereen zijn wenkbrauwen optrekken en hersens pijnigen over de vraag wie in vredesnaam Benjamin is. Jullie kennen hem niet. Is Benjamin zijn echte naam?

Gisterenavond zat ik anderhalf uur bij te praten met Geert. Ja, dat lullen wij zo eventjes vol zonder problemen. Klaas en ik leerden Geert ruim achttien jaar geleden kennen. Het is door de jaren een hele mooie vriendschap geworden en gebleven.

We gaan even terug in de tijd. Echt heel veel jaren, sterker nog, naar de vorige eeuw. Klaas en ik woonden toen net samen in ons eerste appartement aan de Vlaszak in Breda.

Blijkbaar is dit een term die eigenlijk hoort bij je gewicht. Dan weer zwaar en dan weer licht. Als een jojo op en neer. Gekke term trouwens, maar dat terzijde.

In 2020 zijn Klaas en ik begonnen met onze zoektocht naar een huis in Spanje. Eigenlijk waren we natuurlijk al begonnen in 2017, maar dat was in Sitges waar de prijzen toen al door het dak waren geschoten.

We hadden een perfecte afspraak. Ik het huishouden en alles wat er bij komt kijken aan organisatie en jij strijkt. Er zijn namelijk een aantal dingen in het leven waarvan ik graag de uitvinder een dreun zou willen verkopen.

Weer een blog die begint met een waarschuwing. Mocht je straks gaan eten, of zit je te snacken, of heb je een zwakke maag? Dan deze keer de video verderop overslaan en verder gaan met wat je aan het doen bent.

Nee, het is geen spelfout. Het is bewust. Rouwen voelt soms zo hard en koud aan dat “rauw” het nog beter samenvat dan “rouw”. En daar komt bij dat ik gewoonweg niet begrijp, of besef, wat rouwen nou eigenlijk is.

Klaas had bedacht dat we de Nederlandse vlag inclusief wimpel zouden hijsen als we bezoek uit Nederland kregen. Dat hebben we dus een tijdje gedaan.

Iets meer dan een maand geleden stond ze ineens voor mijn neus. Klein, zwart, veel te mager. Een hoop gemiauw. Ze had honger blijkbaar. Ik negeerde haar, omdat ik me na de toestand met Faith en Destiny twee jaar geleden had voorgenomen om geen katten meer te voeden.

Dit wordt waarschijnlijk mijn meest openhartige blog ooit. Na alles wat ik al eerder heb geschreven kun je je dat waarschijnlijk niet voorstellen, maar het is echt waar. Wel een kleine waarschuwing.