Bij deze titel zie ik iedereen zijn wenkbrauwen optrekken en hersens pijnigen over de vraag wie in vredesnaam Benjamin is. Jullie kennen hem niet. Is Benjamin zijn echte naam?
Nee, natuurlijk niet. Ik heb zijn naam gefingeerd. Ik wil voorkomen dat iedereen na het lezen van deze blog hem op internet gaat lopen zoeken en ik straks net als Yvonne Coldeweijer een rechtszaak aan mijn skinny jeans heb hangen. Geen zin an.
Benjamin heeft een grote en bepalende rol gespeeld in ons slaapplezier op IJburg.
Een minnaar? Een geheime anonieme huisvriend?
Nee, wees niet bang. Het is allemaal veel onschuldiger, maar zeker zo grappig.
Klaas werkte al honderd jaar in de autobranche. Bij Kooijman in Vianen. Hij deed daar veel en vaak met financiën. Zuinigheid was het motto. Dat zorgde door de jaren voor wat beroepsdeformatie. De beroepsdeformatie van Klaas kwam gelukkig alleen naar boven bij aankopen. Bij grote aankopen. Bij iedere aankoop in een winkel werd de verkoper die dacht dat hij de verkoop rond had en al in zijn hoofd de berekening van zijn provisie maakte getrakteerd op de vraag “en wat wordt nu de prijs voor mij”. Strak achter deze zin kwam dan vervolgens “ik werk namelijk in de autobranche en er is bij ons nog nooit een auto voor de adviesprijs op het kaartje weggegaan”. De reactie op het gezicht van de verkoper was overigens dan wel weer briljant. Ik liep meestal maar even weg. Dit mocht hij zelf afhandelen. Ik kwam wel weer in beeld als de pinpas en code nodig is.
Maar toen kwam Benjamin in ons leven en alles wat vertrouwd was viel in één klap weg.
We hadden een huis op IJburg gekocht. De overwaarde van het huis dat we verkocht hadden was groot. In het nieuwe huis zouden we daarom alles nieuw doen. Van meubelen tot bestek en van verlichting tot raambekleding. Erg leuk om te doen trouwens. We sliepen soms bij Van der Valk in Vianen en werden altijd heel blij van de bedden. Er stond een kaartje naast het bed. De bedden waren van Swiss Sense en daar te koop. Dat hadden we onthouden en nu kwam het van pas. In het nieuwe huis moest en zou het Van der Valk bed komen.
Wij in de auto naar Swiss Sense op zo´n afschuwelijke fantasieloze meubelboulevard. Maar, het was voor een goed doel. We liepen de winkel in en daar stond Benjamin. Een vrolijke gozer en net iets te knap. Het uitzicht was in ieder geval prettig het komende uur. Nou kende ik mijn man aardig en wist dat Benjamin een hoge score kreeg.
Op het raam van de winkel stond dat ze al een boxspring in de aanbieding hadden vanaf negenhonderdnegenennegentig euro.
Vergeleken met de rest van de inrichting een koopje.
We legden aan Benjamin uit dat we voor het Van der Valk-bed kwamen. Hij liet het model zien. Het lag lekker. Niet verkeerd. Het was het instapmodel. Maar Benjamin wilde ons ook nog even een ander model laten zien. Ter vergelijking, niet meer dan dat. Bed nummer twee lag inderdaad lekkerder en was mooier. Het was ook iets duurder. Er was nog een model. Dat wilde hij ook even laten voelen. Ook dat lag nog lekkerder en was ook weer iets duurder. Lekker groot bed, je zou er zo met drie in kunnen. Haha. Heel grappig en slim, Benjamin.
Hierna kwam er nog een model en vervolgens gingen we met z´n drieën door het hele arsenaal aan toppers heen. De topper maakt er namelijk pas echt een geweldig bed van. Ik weet het niet meer zeker, maar we waren lang bij Benjamin op de koffie. Het was gezellig en leerzaam. Toch Klaas?
Benjamin nam plaats achter zijn computer en maakte de offerte op. Het meest luxe bed, de beste topper, beweegbare bodems met honderden latjes. Het beste van het beste. Ik moet toegeven, het lag ook heerlijk. Benjamin draait het scherm om en toont de bestelling met bijbehorende prijs. Ik dacht even dat we net een overnamebod op Swiss Sense gedaan hadden. Maar nee, het was voor het bed.
Ik ging een beetje achterover zitten en zat te wachten op het “er-gaat-geen-auto-voor-de-adviesprijs-de-deur-uit”-gesprek. Dat zou wel eens de feestvreugde van de middag kunnen verminderen.
Maar nee. Terwijl ik achterover leun en geniet van het uitzicht op Benjamin hoor ik Klaas naast me zeggen “nou, laten we dat maar doen”. Nou ja! Ik was totaal van slag en lag inwendig helemaal dubbel van het lachen. Een veel te duur bed en een veel te knappe verkoper en alle principes gaan overboord.
Benjamin blij, Klaas blij en ik blij. We hadden een bed. Maar wat belangrijker nog, ik had een verhaal dat Klaas nog heel lang en vaak zou horen van me! We hebben dankzij Benjamin overigens wel heerlijk geslapen.
Welterusten.