Op een dag als deze mis ik je zo.

Morgen. Twee jaar. Vierentwintig maanden. Honderdvier weken zonder je.

“Eh, nee. Daar hebben we het al eerder over gehad. Ik ben er wel. Je ziet me alleen niet. Tenminste als je niet goed oplet. Als je goed oplet zie je me overal en in alles. En soms, heel soms laat ik het heel duidelijk zien of voelen.”

Nou dacht ik dat ik toch behoorlijk wat levenskennis had en een hoop gezien, gehoord en geprobeerd heb. Maar nee. Blijkbaar niet. Er is meer. Hoe het dan kan zijn dat ik nou juist dit uiterst curieuze fenomeen gemist heb is me dan ook een raadsel.

Iedere avond staan ze er weer. De zelfverklaarde ervaringsdeskundigen van RTL Boulevard. Over alles en iedereen een mening. Behalve over zichzelf. Verder is er geen onderwerp in het universum of ze hebben er verstand van.

Opeens waren ze er. De twee nieuwste best-friends van Finn en mij. Onaangekondigd en totaal onverwacht. Zomaar ineens. Een kadootje.

“Marc?”

Ja, lieffie. Ik weet het.

“Hi mannetje.”

Hé lieffie.

“Is er al een tussenstand?”

Eh, nee. Ik kijk geen voetbal. Dat weet je toch?

En dat is één.
En dat is twee.

Als je denkt dat je leven in een rustiger vaarwater is beland. Als je een plek hebt waar je je veilig en goed voelt. Dan opeens draait de wereld honderdtachtig graden. Vandaag is die dag. Die middag om precies te zijn.

Een knap staaltje van slap lullen.

Ik zat rustig naar buiten te kijken vanuit mijn kalfsleren rode zeteltje in de eerste klas. Ja, je leest het goed. Als ik met de trein reis betaald mijn lieve baas dat, maar ik mag tegen een kleine meerprijs neerstrijken in de sjieke wagon.

Vooruit, achteruit.
Naar links, naar rechts.
Harder, zachter.
Sneller, langzamer.

Eigen schuld, dikke bult.

Soms lees je van die dingen waarbij je eerste reactie “jeetje, wat erg” is. Je hebt medelijden met wat de ander is overkomen en deelt het verdriet.

Ik ga mijn rijbewijs halen.

“Huh?”

Ik heb er totaal geen zin in, maar ik heb geen keuze. Ik reis nu met het openbaar vervoer en daar moet ik per direct mee stoppen.

“Hi lieffie.”

Hé mannetje. Daar ben je weer.

“Waarom vertel je er niets over?”

Fake-nieuws.

Van niet-vriendje Donald hebben we dit woord geërfd. De wortelkleurige clown heeft niet veel achtergelaten. Tenminste niet in de positieve zin. Maar we hebben nu wel fake-nieuws. Oftewel nep-nieuws.

In de vorige eeuw was het summum van genot en vertier een voorstelling van legende John Lanting op de zwart-witte televisie. De straten waren verlaten en heel Nederland, van bejaard tot net geboren, zat aan de buis gekluisterd.

Ik zie beren op de weg. Geen witte, geen zwarte, geen bruine. Nee, masturberen.

Ook goeiedag. Excuses voor de mogelijke schok die dit niet alledaagse woord in mijn blog in uw brein teweegbrengt. Het is even niet anders. Er zijn andere woorden voor, maar die maken het waarschijnlijk alleen maar erger.

Nou had ik het gisteren over een paar hele domme gemeenteraadsmensjes in Den Haag, maar domheid lijkt chronisch. Het is overal!

Ik heb ooit één keer gedemonstreerd in mijn leven. Tegen Poetin. Ja, als je het dan toch doet moet het ook gelijk groots.

Niet slim. Als je budget een Kia toelaat, dan moet je niet naar de showroom van Jaguar gaan om daar een bestellinkje te plaatsen. Dat is vragen om problemen. Dan heb je straks geen geld voor benzine om er mee rond te rijden. Geen hogere wiskunde toch?

Ik ben geroepen. Op het matje.

Niet die afgrijselijke matjes waar we, inclusief ondergetekende, mee door het leven fladderden in de vorige eeuw. Nee. Gelukkig is die haartrend inmiddels beperkt tot een enkeling die er zijn trademark van heeft gemaakt.

Nee, met mijn ogen is niets aan de hand.

Alhoewel je er onderhand wel aan zou gaan twijfelen. Als je vroeger naar een tekenfilm of cartoon zat te kijken moesten je ouders je vaak gerust stellen. “Wees maar niet bang, het is niet echt.”

Niet iedere ochtend is fijn. Sterker nog, de ochtenden zijn best moeilijk. Veel dromen en malen zorgt ervoor dat ik me moet herpakken en van de droomwereld naar de echte wereld moet verplaatsen. Ja, het is nog steeds een worsteling.

Om te beginnen een waarschuwing.

Ga je zo eten? Blijven indrukken makkelijk op je netvlies staan? Ben je preuts? Dan nu afsluiten en afleiding gaan zoeken en een kopje kamillethee maken.

“Marc?”

Ja, lieffie?

“Weet je wie er is?”

Beste mijnheer Kiosk,

Ik weet niet of dit ook echt uw naam is, maar het staat in grote oranje letters op al uw winkeltjes. Ik gok het er maar op. Mocht u de hele kwestie af willen schuiven naar een ander slachtoffer binnen de Nederlandse Spoorwegen dan hoor ik dat graag.

Lieve vriendin,

Wat was het weer heerlijk om je te zien. Ja, je zoon (blog moet anoniem zijn) ook natuurlijk. Altijd gezellig met de kanjer-die-mijn-vensterbanken-en-radiatorombouwen-heeft-gemaakt.

“Ventje, wat zie ik nou? Renovatie? Steigers? Jeetje, je woont er net en nu dit. Het zit je niet mee zeg”.

Hi lieffie. Ja helaas. Het is niet anders. Het moet. De boel begint ouder te worden en er is veel achterstallig onderhoud.

Lieve Janny,

Wat ben je toch een enorme lieve schat. Ik vond je op teevee al leuk, maar in het echt ben je nog leuker en liever. Dat nou juist jij besloot me te bellen na mijn max-blog. Ik was er zo blij mee.

Ik stuur deze brief aan jullie. Volgens mij runnen jullie met z’n tweeën namelijk de hele handel daar. Soms zie ik vrouwtje Martine wel eens voorbij hobbelen tussen wat caravans, maar verder lijkt het om jullie twee hoofdjes te gaan.

We hebben een plicht. Sterker nog, het is meervoud. We hebben zorgplichten. Jij, ik en iedereen om ons heen. Rondzwalken op deze planeet is niet vrijblijvend.

Hi Lieke,

Ik loop nu al een paar dagen te twijfelen of ik je een brief schrijf. We kennen elkaar niet en ik wil geen ruzie met een leeuwin. Opeens schiet me trouwens wat anders te binnen. Een andere vraag.

“Ventje?”

Ja, lieffie. Wat is er?

“Dat verhaal gisteren over die zakkenvullers. Dat was toch niet echt hè?”

Hallo mijnheer Jumbo,

Ik heb deze brief eerst aan de weledele heer Frits van Eerd gestuurd, maar hij kwam retour. Het blijkt dat Fritsje iets te veel Jumbo waspoeder heeft gebruikt om zijn geld wit te wassen. Heel slordig.

Ik heb geen keuze. Ik ga terug. Ik moet terug. Terug naar Spanje.

“Wat nou toch weer?”

“Dankjewel lieffie”.

Hé mannetje. Het gaat eigenlijk over iemand anders. Maar nu je het er over hebt, ook jij was lief. Heel lief. Te lief soms. Liever dan jij ben ik nooit iemand tegengekomen. Oprecht, integer, eerlijk en lief.

Het kost een hoop geld, maar het is iedere euro waard. Ik heb er zo vaak over getwijfeld en Klaas vond dat ik al veel eerder had moeten besluiten om het te doen. Ik heb me goed georiënteerd en een keuze gemaakt.

Ik zeg het maar alvast, dit verhaal krijgt een staartje. Zeker weten.

Mijn nieuwsvriendjes van nu.nl hadden bedacht dat we blijer moeten worden. Ze hebben blijkbaar niet het redactionele vermogen om te snappen dat ze misschien zelf wel een klein beetje de schuldigen zijn waardoor we vaak zo somber zijn.

Ik wist het al maanden. Ik had het kunnen weten.

Twee weken geleden kocht ik nog speciaal een thermo-koffiebeker bij de Hema.

Ik schreef het al eerder. De wereld is gek geworden. Helaas kreeg ik deze week weer onomstotelijk het bewijs daarvoor gepresenteerd.

Ik lag met een kopje thee te luisteren naar Mattie en Marieke. Het reclameblok. Te vaak en te lang. 

Ik heb een diagnose gesteld. Ik waarschuw je alvast, het is geen fijne. Ik had al een tijdje signalen opgepikt dat het niet goed zat, maar het is nu onomstotelijk.

Wat een prachtig woord. Addendum.

Gek beest. Een slak. Dat gesleep met je caravan op je rug en overal een spoor van slijm achter laten. In de tuin in Spanje waren het er letterlijk duizenden. Hele nesten kwam ik tegen. Slakkengang. Maar voortplanten doen ze blijkbaar als konijnen. Maar dat terzijde.

Ik fiets sinds twee dagen weer naar mijn werk. Heerlijk. Twintig minuten van deur tot deur. Wat heb ik dat al die jaren gemist. Mijn gladgeschoren bolletje zachtjes gestreeld door de frisse ochtendlucht. Hemels.

Ik was zelf heel jong van huis en op eigen benen, maar tegenwoordig is dat bijna onmogelijk. Er is geen huurhuis te vinden en kopen is ondanks de afkoelende markt nog steeds een heel gedoetje. Daarnaast stijgt de rente sneller dan een heliumballon.

Zondagmorgen. Sportschool. Twintig kilometer per uur op een hometrainer. Koptelefoon. Blik op oneindig. Gedachten tweeduizend kilometer verderop.

Op het werk doen we het regelmatig. Bepalen waar we staan. Vanuit daar zetten we de verandering in. Ik weet niet hoe goed jij er in bent, maar ik ben nog steeds in opleiding. Ik ben er niet goed in. In verandering. Ik hou er niet van. Ik vind het vervelend. Maar zo werkt het niet.

Vroeger had ik zo’n schaar met van die driehoekige tandjes. Kon je een papiertje gekartelde randjes geven. Geen idee wat de toegevoegde waarde was, maar toen vond ik het blijkbaar heel leuk. Ze zijn vast nog te vinden bij de volksstammen die knutselen en kerstkaartjes maken.

Gisteren nog een woestijn en vandaag de oase. Het laat maar weer eens zien hoe veranderlijk het leven is. Het was heerlijk gisteren. Dikke druppels kletterden en spetterden op mijn gladgeschoren bolletje. Ik hou d’r van. Na drie jaar hittegolf is iedere regenbui voor mij een meteorologisch orgasme.