Lieve Janny,
Wat ben je toch een enorme lieve schat. Ik vond je op teevee al leuk, maar in het echt ben je nog leuker en liever. Dat nou juist jij besloot me te bellen na mijn max-blog. Ik was er zo blij mee.
Ik wist uit interviews al dat ook jij heel wat hebt meegemaakt in het leven. Dat is denk ik ook de connectie die we allebei voelden tijdens het gesprek. Het was alsof we elkaar al jaren kennen. Had jij dat ook? De volgende keer moeten we wel korter bellen hoor. Het was leuk, maar om tien over elf
s ’avonds nog met mijn bord macaroni op schoot te zitten is niet iedere dag leuk.
Eerst dacht ik dat Jantje of Sybrand je voor hun senioren-karretje had laten spannen, of dat Martine je bij een glaasje sherry iets had ingefluisterd. Maar nee, het kwam recht en oprecht uit je hart.
Het was goed te horen dat jij ook die kaart had gehad en dat je Jantje een flinke veeg uit de pan had gegeven. Van een derde partij. Ga toch weg. We zijn dan misschien boven de vijftig, maar dat is het nieuwe dertig. Werken voor dat kluppie is één ding, lid worden wat anders. Jantje gaat maar geld halen bij de minister.
Laten we snel wat afspreken. Dan bak ik een cake. Oh nee, vraag ff of Robèrt er eentje in elkaar flanst.
Ik was opgelucht na ons gesprek. Ik vergat je in de hectiek alleen te vragen of jij niet toevallig het nummer van race-monster-max hebt in je Nokiaatje?
Liefs Marc en een knuffel voor Nhaan!