“Ventje, wat zie ik nou? Renovatie? Steigers? Jeetje, je woont er net en nu dit. Het zit je niet mee zeg”.
Hi lieffie. Ja helaas. Het is niet anders. Het moet. De boel begint ouder te worden en er is veel achterstallig onderhoud.
Dat krijg je ervan als je het laat versloffen, op een dag moet dan alles in één keer. Het is mijn eigen schuld.
“Je eigen schuld? Het is toch de schuld van de vorige eigenaar en de vereniging van eigenaren? Zijn het geen verborgen gebreken?”
Oh lieffie toch! Je hebt het over mijn huis? Nee joh, dat is helemaal okay. Beetje verfwerk misschien, maar da’s alles.
Het gaat over mij. En ja, het zijn wel verborgen gebreken, haha!
De laatste jaren zijn pittig geweest. Te veel stress, slecht eten, te weinig ontspanning en te weinig beweging. Die paar uur yoga per jaar waren blijkbaar geen tegenwicht voor alles wat het leven over ons uitstortte.
Nu komt de rust. De ruimte. Het besef.
Maar wat niet kwam was beter eten, sporten en ontspannen. Steeds meer begon mijn lichaam te protesteren en signalen af te geven. Het gaat niet goed. De enige die tot me doordrong was de weegschaal met zijn honderddrie kilo en zevenhonderd gram. Soms een kilootje meer.
Hoofdpijn, kaakpijn, rugpijn, slecht zien, duizelig, buikklachten. Het rijtje werd steeds langer.
Ik vraag me nu opeens af of de derde partij van Max dit ook wist en dat ik daarom uitgenodigd werd. Het lijkt namelijk verdacht veel op het lichamelijke-klachtenlijstje van een bejaarde!
Maar ik ben nog steeds boos op Jantje en Sybrand!
Ik sta in de steigers. Letterlijk. De tegenaanval is ingezet. Eindelijk. Magnum, de Kwalitaria in het winkelcentrum en de stationskiosk hebben een verontrustende winstwaarschuwing afgegeven. De grootst bron van inkomsten is plotseling weggevallen.
Ik kook. Mijn inductieplaatje is inmiddels oververmoeid, maar houdt zich kranig. Veel groenten. Ik snoep niet meer. Ik eet geen koolhydraten meer na zeven uur s ‘avonds. Ik heb een personal trainer die iedere dinsdag met me traint en me laat zweten op plekken waarvan ik niet eens wist dat het kon. Verder mag ik op andere dagen zelf stoeien met gewichtjes en stangen.
Gisteren is er een masseuse aan toegevoegd. Om de week een half uur om mijn rug, schouders, nek en hoofd los te maken. Na een tijdje kan het een uur en dan één keer per maand. Maar dat duurt nog even. Het gaat in ieder geval nu al schelen in heg paracetamol-budget.
Spieren die het niet gezellig hebben maken knoopjes. In mijn geval zit er een compleet macramé-kunstwerk in. Niet te doen. Het lijkt wel of er een zak grind onder mijn huid zit. Pijnlijk! Maar het komt goed.
“Dat zeg ik toch altijd. Het komt goed lieffie”.
Mijn leven bestaat dus momenteel uit spierpijn en spierpijn. Maar het voelt heerlijk!
De fysieke weg terug is ingeslagen en dan volgt vanzelf de mentale. Zo werkt dat namelijk.
“Ik ben trots op je lieffie. Je doet het echt goed”.
Dat komt omdat ik weet dat je vanaf je wolkje toekijkt mannetje.