Lieve vriendin,
Wat was het weer heerlijk om je te zien. Ja, je zoon (blog moet anoniem zijn) ook natuurlijk. Altijd gezellig met de kanjer-die-mijn-vensterbanken-en-radiatorombouwen-heeft-gemaakt.
Lekker gelopen en je hebt bewezen dat we ook vóór de regenbui weer binnen kunnen zijn. Wat een meevaller weer. Trots op je.
Het lopen is natuurlijk bijzaak. Het gaat om de koffie en de lunch. Het lopen is alleen om het overschot aan calorieën te compenseren. Dat lukt ons overigens nooit heb ik uitgerekend. Mijn voorstel is dan ook om het lopen maar weg te laten en gelijk in een gezellig tentje neer te ploffen. Zijn we ook gelijk van die regendansen van je af.
Wat was het trouwens heerlijk om met een donkere zonnebril op in een donker hoekje uit het zicht van mijn personal trainer een stuk appeltaart weg te werken.
“Met slagroom lieffie.”
Hé mannetje, ik dacht dat ik ook voor jou even uit het zicht zat. Het was zo bewolkt. Ik dacht, die ziet niets nu.
“Ik zie alles.”
Alles?
“Nou ja, bijna alles dan.”
Okay, dan ga ik weer verder met mijn brief aan een anonieme vriendin uit Aarlanderveen.
Mijn vriendin, luister. Kun je voor mij de auto even op zijn kop keren? Figuurlijk dan hè, niet letterlijk. Ik ken je. Ik ben namelijk wat kwijt en ik denk dat het in de auto moet liggen. Alles afgezocht thuis en daar ligt het niet. Ik was er toch een beetje aan gehecht en gewend inmiddels.
Twee kilo. Iets meer om precies te zijn. Ik ben het kwijt volgens de weegschaal, dus het moet ergens zijn.
Of…..
Zou het eindelijk begonnen zijn? Zou het sporten, niet snoepen en echt eten koken zijn tropische vruchtjes af gaan werpen?
Liefs Marc, en alvast bedankt hè!
“Zeg ventje. Zag ik gisteravond tranen? Was dat vanwege die twee kilo?”
Nee, lieffie. Dat was voor wat anders. Soms is het gewoon even niet fijn en dan regenen mijn ogen.
“Dat snap ik. Maar ik ben altijd dichtbij hè. Ook als het even zwaarbewolkt is.”
Dat weet ik. Dat is lief.