Soms zie je door de bomen het bos niet meer, maar daar denkt treesforall.nl anders over. Zij vinden dat deze wereld meer bos nodig heeft.

Omdat we in een democratie leven en ik daar de principes van respecteer heb ik me er bij neergelegd, maar het kost me iedere keer nog steeds moeite. Ik ben niet de enige trouwens, ik zie menig gekwelde geest met hetzelfde stoeien en over en weer begrijpen we elkaars optrekkende wenkbrauwen en onuitgesproken lichaamstaal. Maar we zwijgen.

Schattig! Een aap die een banaan opeet. Ja, dat zou ik tot gisteren ook gedacht hebben als ik het bovenstaande ogenschijnlijk onschuldige en lieflijke tafereeltje zou aanschouwen. Maar helaas, dat is blijkbaar niet zo. Niet meer althans. 

Eén van de vier. We bestaan er voor het grootste gedeelte zelf uit. Zonder stopt het leven. 

Wat ga ik vandaag doen? Naar de bossen in Amersfoort en Soest? Hoek van Holland? De stad in? Zoals altijd twijfel ik weer zo lang dat tegen de tijd ik een besluit heb genomen de schemering al weer invalt. Al achtenvijftig jaar hetzelfde. Besluiteloosheid is mijn doopnaam.

Ik herkende het eerst helemaal niet van mezelf. Ik heb ooit in mijn leven één keer iets gejat bij de melkboer waar ik als kleine Marcel een bijbaantje had en kreeg die nacht zo'n slecht gevoel dat ik de volgende dag het geld in de kassa heb gedaan. Dus ik een kleptomaan? Heel raar. 

Soms kom je in situaties terecht waarbij je direct in het rond gaat kijken of er niet ergens een camera tevoorschijn komt en je nietsvermoedend in een verborg-camera-programma zit. Herken je dat niet? Nou, ik wel. Regelmatig zelfs. En als ik mijn vriendin uit Aarlanderveen bij me heb is het eigenlijk altijd raak. Die vrouw is een soort magneet voor bijzondere situaties. Met vriendje Finn is het trouwens niet veel beter. Maar dat geheel terzijde natuurlijk.

Sommige mensen hebben wel een bijzonder kort lontje. Een beetje commentaar of tegengas en ze schieten gelijk in een depressie. Heb ik weer!

Eindelijk! Halleluja! Mijn gebeden zijn eindelijk verhoord. Ik heb er zo lang op moeten wachten dat ik eigenlijk de welbekende moed al had opgegeven. Maar nee, soms komt het toch allemaal nog goed. Of toch niet?

Ik blijf maar herhalen dat de wereld gek geworden is en dat het er op lijkt dat er steeds meer domme mensen op deze planeet rondwandelen of in dit geval er boven zweven. Het wordt helemaal bizar als blijkt dat zelfs de slimste mensen nu dom gedrag gaan vertonen. Ik ben er een beetje beduusd van.

Allereerst hulde! Hulde aan de waaghalzen die met gevaar voor eigen leven en voor een paar euro per uur de hele boel in het gareel proberen te houden, zodat jij en ik veilig zijn. Onverschrokken en met strakke hand geven ze de maat aan.

Ik dacht eerst dat het een waarschuwing was voor noodweer dat op komst is. Hagelstenen zo groot als tennisballen of zo. Met dat rare weer deze “zomer” is dat volgens mij ook helemaal geen rare gedachte? Het Ballenalarm.

Soms is een luisterend oor of een schouder om op uit te huilen alles wat een mens nodig heeft. Niets verkeerd mee. Het overkomt ons allemaal wel eens dat we er even niet uitkomen en op zoek gaan naar een goede vriend, familielid of willekeurig slachtoffer. Het overkwam ook Gamer63 en AmmelieRose.

De Europese commissie heeft gisteren in een spoedzitting met alle betrokken landen unaniem besloten dat in Nederland gevestigde drogisterijen zoals Etos, Kruidvat, Trekpleister en onlinewinkels een miljoenenboete boven het hoofd hangt. 

We hebben allemaal geheimen. Dingen die we voor altijd voor ons houden of iets wat iemand ons in het volste vertrouwen heeft toevertrouwd. Groot of klein. Je neemt het mee je graf in. Dat geldt ook voor sommige uitvindingen.

Het is zover. Het was even wachten, maar zoals zo vaak is het wachten het waard. De daling is ingezet en het zou zo maar eens kunnen dat het deze keer een doorzettertje is.

Gek eigenlijk. Ik eet mijn hele leven al uw eitjes en ik heb u nog nooit in het echt ontmoet. Probleem is ook dat mijn eitjes van verschillende kippetjes komen en ik dus niet echt weet waar ik aan moet bellen. Dus daarom een brief.

Heb je je wel eens afgevraagd wat autosloperijen met die enorme stapels afgedankte autobanden doen? Nou, dat geheim ga ik voor je oplossen. Daar maken ze namelijk sinds een jaartje of honderdvijftig in Dordrecht een voortreffelijke koffie van. Tenminste, dat vinden ze zelf.

Er is zo’n spelletje waarbij je een ander uitdaagt om op een willekeurige vraag met de waarheid te moeten antwoorden of dat je een nog willekeurigere opdracht uit moet voeren. In beide gevallen is het aan te raden om dit uitsluitend te doen na een krat bier of minimaal vier flessen wijn.

Niet eigenaardig. Alhoewel het wel eigenaardig is. Maar voor we dat dilemma gaan ontrafelen eerst een vraag. Kan een mug zijn eigen irritante gezoem horen?

Er valt dagelijks een flinke portie spam in mijn mailboxje. Een paar keer per maand ben ik de gelukkige erfgenaam van een voor mij totaal onbekende Amerikaanse tante die me zomaar een paar miljoen dollar nalaat of een voor mij totaal onbekende Nigeriaan wil met me trouwen.

Daar lag je dan. Ik had niet verwacht zo met je geconfronteerd te worden. Als je handjes had gehad dan zou je waarschijnlijk een beschuldigend vingertje hebben opgestoken om de confrontatie nog meer kracht bij te zetten.

Grandeur. Wat een prachtig woord. Ik denk dat als je een schrijfseltje met deze titel kunt maken dat je het officieel geschopt hebt tot schrijver met aanzien en ontzag.

“Een hondenleven hebben is een vaste uitdrukking en betekent een slecht bestaan hebben. Deze uitdrukking is gebaseerd op het leven van honden zoals het vroeger was, maar is tegenwoordig niet meer van toepassing. Het huidige hondenleven is zo slecht nog niet.”

Ik heb uit zeer betrouwbare bron vernomen dat Etos morgen een terughaalactie start. Je kunt je zonnecrème naar de winkel brengen en je krijgt je geld terug. Maximaal vijf per persoon en alleen met kassabon.

“Een automobilist vergat woensdag de motor af te zetten in een Belgische wasstraat en gaf plots gas. De auto schoot vooruit en de installatie kwam boven op het voertuig terecht.”

Inzicht komt net als kennis in stukjes en beetjes. Je leert iets, je leert weer iets en je stoot op je Hollands gezegd een keer flink je harses of gaat op je plaat. Niet altijd even prettig, maar het zorgt er alles bij elkaar en op termijn voor dat je inzicht krijgt.

Straks weer terug naar Paises Bajos. De koffer is gepakt en ging nog maar net dicht. Altijd weer een wonder waarom ik acht korte broeken, vier shirts en tien t-shirts nodig denk te hebben voor een tripje van nog geen week. O ja, ik had twaalf onderbroeken bij.

Morgenochtend is het zover. Na een maandje uitstel vanwege een hardnekkig griepje ben ik er helemaal klaar voor. Terug naar waar het allemaal begon en veel te snel eindigde. Valencia. Morgenochtend om vijf minuten voor zeven stijgen we op.

Ik ben zo blij. Eindelijk heb ik een hobby gevonden waar ik me helemaal in kan verliezen. En niet alleen een hobby, ik loop er sterk aan te denken om van deze hobby mijn werk te maken.

Het is een waar maar triest feit dat een veel te groot gedeelte van ons Nederlandsch volkje onder de armoedegrens leeft. Onvoorstelbaar eigenlijk dat we dat voor elkaar hebben gekregen in een land als dat van ons.

Even een checkvraag.

Zouden er werkelijk mensen zijn die geloven dat je bij Jysk, die lelijke Ikea-immitatie, enorme dit-mag-je-niet-missen-meevallers kunt scoren met zestig of zeventig procent korting en dan direct in hun Teslaatje springen om die geweldige aanbieding binnen te slepen?

Ik heb een bijzondere achternaam en daar ben ik best wel trots op. Het is natuurlijk niet altijd prettig als je voor de vijfde keer de letters moet spellen, maar alles bij elkaar is het wel leuk.

Het afgelopen weekend was goed. Een stap gezet, een drempel over. Een weekend met een extra vrije dag. Zomaar, omdat het kan. Omdat het mag.

Met de billen bloot. Dat zou eigenlijk een heel toepasselijke titel voor dit schrijfsel zijn. Een beetje intieme blootlegging van mijn persoontje ga ik sowieso niet uit de weg, maar deze laat toch wel het binnenste en meest naakte van mijn gedrag zien.

Privacy. Het is zo belangrijk voor ons. Tenminste, dat idee krijg je als je iedereen erover hoort tetteren en de kranten leest. 

“De krant leest?”

Nou ja, nieuws volgt. Goeiemorgen lieffie trouwens. Vroeg op. 

Ik kijk eigenlijk bijna geen televisie meer en heb net als hele volksstammen mijn toevlucht gezocht in de streamingdiensten.

“Zeg mannetje. Ben jij gek geworden of zo?”

Hé Klaassie. Hoezo?

“Omdat je op tweede paasdag naar Ikea gaat. Ik krijg al een paniekaanval bij de gedachte.”

Het onvoorstelbare maar toch zo voorspelbare is werkelijkheid geworden. Ik emigreer opnieuw naar Spanje! Niet direct hoor. Pas na de zomer. De overdracht van het huis is pas in september dus ik kan rustig de boel weer inpakken.

Conclusie. Ziek zijn is helemaal nog niet zo slecht.

“Huh? En eerder schreef je nog dat je er helemaal niet goed in bent. Wat trouwens een waarheid als een koe is.”

Wat ben ik blij dat mijn wiegje hier in het democratische Nederland stond en niet in de één of andere dictatuur waar alles voor je wordt bepaald. Want in het geval van het laatste was ik met de volgende aankondiging hals over kop gevlucht naar een ander land. Zonder enige twijfel.

Eindelijk! Het mag. Sterker nog, het moet. Vanaf nu kun je het goudgele vocht zonder schroom over je voeten laten kletteren.

Sinds de wereld gezegend werd met AliExpress (…en Alibaba, Temu en DHGate…) hoef je je nooit meer af te vragen of iets te koop is. Want of het is te koop of op hetzelfde moment dat jij er aan denkt is een Chinese fabrikant het aan het maken. 

Eind juli tweeduizendtwintig. Er gebeurde zoveel tegelijk in ons leven. Zoveel, dat ik het gevoel had dat de spreekwoordelijke emmer op ieder moment kon overstromen. De laatste druppel. Het laatste zetje. Het was even genoeg en ik zat er niet op te wachten dat iets of iemand er nog even een schepje bovenop zou gooien. Maar zo is het leven niet. Soms komt alles tegelijk en in dit geval in een tweetal.

“Hi Marc."

“Yes? Who’s this?"

“It’s me, Kyl.”

Wat is het ergste wat je bij een dj kan doen? Inderdaad, een plaatje aanvragen. “Wil je straks die leuke van Madonna ff draaien?”

Wat is het ergste wat je een blogger kunt vragen? Inderdaad, weer goed, een stukkie aanvragen. “Je moet ff over dat verhaal van Kylie schrijven! Doen hoor.”

Ze is weg. Ik snap er niets van. De hele week zat ze d’r. Roerloos en helemaal zen. Zou ze geschrokken zijn gisteren? Ik ben oprecht verdrietig.

Langzaamaan wordt ik beter. Het blaffen is minder en mijn hoofd en mijn lijf beginnen weer als vanouds te voelen. Of dat goed is weet ik overigens niet hè. Misschien is het de zon die na al die maanden regen zijn smoellie eindelijk weer eens laat zien. Op het balkon is het heerlijk.