Eindelijk! Halleluja! Mijn gebeden zijn eindelijk verhoord. Ik heb er zo lang op moeten wachten dat ik eigenlijk de welbekende moed al had opgegeven. Maar nee, soms komt het toch allemaal nog goed. Of toch niet?
“Wat fijn te horen, lieffie.”
Hé Klaassie. Nou, wacht nog even totdat je het hele verhaal gelezen hebt. Zoals je uit ervaring weet is bij mijn verhalen zelden dat wat het lijkt aan het begin. Hoe mooi of euforisch ook.
Euforisch. Mooi woord. En toepasselijk.
Aan wie ik deze blijdschap te danken heb? Dat ga ik je vertellen. Het is mijn lieve vriend Wouter.
“Wouter wie?”
Wouter Koolmees. Die man met die haarlijn die wekelijks verder naar zijn rug te lijkt te bewegen. Ik denk dat hij heel vaak fietst met veel tegenwind. Eigenlijk symboliseert zijn haar de situatie bij den Nederlandsche Spoorwegen, allebei hollen ze achteruit! Maar dat terzijde.
Wel een briljante grap trouwens al zeg ik het zelf.
Woutertje is de belangrijkste meneer bij die hobbyclub die verantwoordelijk is voor het reizen per spoor. Over hoe hij dat doet zijn de meningen onder de reizigers sterk verdeeld, maar ze zijn bijna altijd negatief. De puinhoop lijkt met de jaren alleen maar verder te groeien.
“Maar blijkbaar niet op alle vlakken!”
Nee, dat dacht ik dus ook. Vandaar mijn intense blijdschap toen ik gistermiddag de trap op perron twee van station Rotterdam Centraal besteeg. Met de roltrap overigens. Als eerste klasse reiziger vond ik dat toepasselijker dan de trap.
“Je dwaalt weer enorm af, lieffie.”
Ik kom boven aan de trap en ga door de poortjes. Bij de toiletten zie ik een nieuw bordje staan.
Toilet 90 cent.
Ah! Eindelijk. De toiletten, gierputten is een betere benaming, hebben eindelijk een upgrade gehad! Ik voelde een traan in de hoek van mijn oog opwellen. Ik heb echt zonder te overdrijven jaren uitgekeken en gedroomd van dit moment. Iedereen die met de trein reist weet dat de toiletten op onze stationnetjes niet te hachelen zijn. Alles is defect en smerig. Niet overal hoor, Amersfoort is het schoolvoorbeeld van hoe het kan en hoort, maar Utrecht, Amsterdam en Rotterdam zijn echt te erg voor woorden.
Natuurlijk, het komt in eerste instantie door hoe de treinreizigende medemens de boel gebruikt en achterlaat, maar dan nog laat de inrichting en schoonmaak bijzonder te wensen over. In nette bewoordingen.
Maar dat bleek dus verleden tijd.
Bleek inderdaad. Valse hoop was het. Alles was nog net zo goor en versleten. Het enige dat was veranderd was de prijs. Woutertje vond blijkbaar dat een bezoekje aan dit open riool best wat duurder mocht worden. De winst moet tenslotte ergens vandaan komen, dacht hij waarschijnlijk.
Lief naïef Woutertje, ik denk niet dat jij zelf gebruikt maak van wat jullie op Rotterdam Centraal het toilet noemen, maar misschien is een goed idee om de volgende keer daar even je met witte wijn gevulde executive blaas te lozen. Dan zul je het vast met me eens zijn dat negentig cent een belachelijke prijs is en dat je me eigenlijk grof zou moeten betalen voor die martelgang.
Ik word er eigenlijk een beetje pislink en schijtziek van.