“Een automobilist vergat woensdag de motor af te zetten in een Belgische wasstraat en gaf plots gas. De auto schoot vooruit en de installatie kwam boven op het voertuig terecht.”
Een bericht dat ik vanmorgen tijdens mijn dagelijkse rondje op nu.nl tegenkwam. Ik zie ze wel vaker dit soort vermakelijke berichten. Vermakelijk, omdat er geen gewonden of erger bij vallen. Gewoon wat blikschade dat te repareren of te vervangen is. Niets aan de hand.
“Nou lieffie, daar denkt de eigenaar van die wasstraat toch iets anders over. Dat kost wel een paar centen.”
Ah, mannetje. Ja, daar gaat jouw kooijman-hartje sneller van kloppen natuurlijk.
Ik citeer er nog even wat.
“Een automobilist heeft zondagochtend de pui van een viswinkel geramd in Rijswijk. Waarschijnlijk reed de bestuurder per ongeluk voor- in plaats van achteruit tijdens het parkeren.”
“Bij een wolkbreuk boven Gouda is een tunnel in het centrum onder water komen te staan. Een automobilist kwam in het water stil te staan. De brandweer heeft de auto uit de tunnel getrokken.”
Einde citaten ter illustratie.
“Waar wil je naar toe lieffie?”
Nou, ik heb namelijk steeds een behoorlijke mate van persoonlijke herkenning bij dit soort berichten. In alle gevallen zou ik namelijk zomaar die bestuurder kunnen zijn. Als ik een rijbewijs had gehad natuurlijk en dat is de vraag die iedereen me constant blijft vragen. Al tientallen jaren lang.
“Weet je nog dat de oude mevrouw Kooijman je apart nam op haar verjaardag toen ik haar vertelde dat jij geen rijbewijs had?”
En of ik dat nog weet. Ik kreeg een heel kruisverhoor. Ik moest een rijbewijs hebben omdat jij ouder was dan ik en er een dag zou komen dat ik je rond moest rijden. Lief bedoeld, maar kansloos. Wel smakelijk om gelachen. Schat van een vrouw was het.
Maar terug naar de herkenning en eigenlijk naar de erkenning.
Ik denk namelijk dat het hoog tijd wordt dat iedereen stopt met vragen of ik al begonnen ben met rijlessen of een rijbewijs heb en begint met het erkennen van de gunst die ik de hele wereld doe door niet achter een stuur te kruipen. Een bedankje dus. Voor degenen die het nog iets meer kracht bij willen zetten met een kadootje zal ik bij Bol een wishlist aanmaken. Geheel vrijblijvend natuurlijk.
“Haha! Slim! Nog één ding. Er staat kadootje in plaats van cadeautje.”
Ja, weet ik. Doe ik expres omdat broertje Finn daar zo’n hekel aan heeft. Hangt ie straks weer aan de telefoon. Haha!