Inzicht komt net als kennis in stukjes en beetjes. Je leert iets, je leert weer iets en je stoot op je Hollands gezegd een keer flink je harses of gaat op je plaat. Niet altijd even prettig, maar het zorgt er alles bij elkaar en op termijn voor dat je inzicht krijgt.
Zo is het ook met inhoud. Het is er niet, maar het bouwt zich stukje bij stukje en beetje bij beetje op.
Ik was in Valencia. Veel tijd om na te denken en te overdenken wat me is overkomen de afgelopen jaren en te kijken naar nu en wat verderop in de verte.
Het leven heeft geen inhoud meer. Ik hoor het me vaak zeggen en nog vaker denken. Het wegvallen van Klaas en het in elkaar donderen van de droom heeft er voor gezorgd dat er geen inhoud meer is.
Tenminste, zo voelt het.
Het leven heeft geen inhoud. Klopt namelijk volledig. Een vaas heeft ook geen inhoud. Die geven we inhoud door er water en bloemen in te zetten. De vaas zelf heeft geen inhoud. Het is een container. Net als het leven, een container zonder inhoud. Die zullen we er zelf aan moeten geven. Hoeft niet, mag wel. Het is vrijblijvend.
We worden geboren met een hagelwit canvas voor ons jonge snoetje en gaandeweg kleuren we dat in en geven zo het leven inhoud. De één wat beter en succesvoller dan de ander, maar de maatstaven daarvoor zijn breed en van veel afhankelijk. De ene vaas is nou eenmaal ook de andere niet. Hoeft ook niet. Jouw leven, jij bepaalt. Wel graag binnen de lijntjes van de wet.
Als een deel, of zoals in mijn geval de inhoud van het leven volledig weg lijkt te zijn staat het canvas weer terug op de schildersezel. Niet geheel blank zoals eerst, maar met grote vlakken die opnieuw ingekleurd kunnen worden.
Kunnen, niet moeten.
Dus de opdracht is aan mij. Het canvas weer inkleuren, het leven weer inkleuren en de inhoud aanvullen. Of dat lukt? Geen idee. Dat kunnen we vaak achteraf pas bepalen als we op een bepaald moment terugkijken of de (tussentijdse) balans opmaken.
Eén ding is zeker. Het leven heeft geen inhoud en krijgt dat ook niet vanzelf. We zijn zelf aan zet om dat te doen. Te mogen doen.
Maar soms lukt het niet. We hebben wel het canvas, maar niet de goede penselen of kunnen de juiste kleuren niet vinden. Dan kunnen we het leven niet de inhoud geven die het nodig heeft en voelt het teruggeven van dat leven als het enige dat we kunnen doen. Om wat voor reden dan ook. De drang naar rust groter dan de wil om te bestaan. Een onomkeerbare beslissing met grote gevolgen en de wereld in ongeloof en verdriet achterlatend.
Je leven speelde zich voor een groot deel af buiten dat van mij en de inhoud van het leven deelden we niet langer. Je zette jouw canvas op een dag ver van dat van het mijne en anderen af. Jouw beslissing. We begrepen het niet, ik respecteerde het. Jouw canvas.
Vrijdagmiddag. Anoniem nummer. Ja, ik ben de broer van. Zij is mijn jongste zus.
Ineens vanuit het niets verweeft de inhoud van jouw leven zich opnieuw met dat van mij. Ongevraagd en onaangekondigd. Ingrijpend en ontwrichtend.
Het had zo anders kunnen, maar niet zo mogen zijn. Ik hoop dat je de rust hebt gevonden die je zocht.
Dag zus.