Morgenochtend is het zover. Na een maandje uitstel vanwege een hardnekkig griepje ben ik er helemaal klaar voor. Terug naar waar het allemaal begon en veel te snel eindigde. Valencia. Morgenochtend om vijf minuten voor zeven stijgen we op.
“Ik ga mee!”
Ik had niet anders verwacht lieffie.
“Ga je naar Dineke?”
Ja, zeker weten!
“Dan ga ik zeker mee!”
Dat dacht ik al.
“Ga je ook bij ons huis kijken?”
Dat weet ik nog niet. Ik kijk hoe het voelt als ik daar ben. Ik twijfel nog, dus ik laat het maar over me heen komen.
“Vindt je het spannend?”
Ja, best wel eigenlijk. Het is ook pas iets meer dan een jaar geleden dat ik weggegaan ben.
“Wat doet Vera nou bovenaan dit bericht?“
Zij is van dat liedje “We’ll meet again. Don’t know where. Don’t know when". Ik vond het wel toepasselijk. Nou, ik ga over een uur mijn bed maar in en slapen. Ik moet hartstikke vroeg op. Die groene vriendinnen van me vertrekken op een tijdstip dat zelfs een haan nog op één oor ligt. Moet jij nog iets regelen of gaat dat wolkje van jou vanzelf die kant op?
“Ik heb van mijn vader een sleepkabel geleend en haak zondag mijn wolkje achter die Boeing van Transavia. Dus eh, niet te hard graag!”
Jeetje, is dat wel veilig joh? Let je wel op dat je op tijd die kabel loskoppelt?
“Ik denk het wel. Iedereen doet het hier boven. Komt goed.”
Nou, vooruit maar weer. Bijzondere wereld daarboven.
“Nou, niet alleen hierboven hoor. Haha!”