Privacy. Het is zo belangrijk voor ons. Tenminste, dat idee krijg je als je iedereen erover hoort tetteren en de kranten leest.
“De krant leest?”
Nou ja, nieuws volgt. Goeiemorgen lieffie trouwens. Vroeg op.
“Ja, de zon komt hier zo vroeg op en ik wordt nog steeds om vier uur wakker. Alleen blijf ik nu lekker op mijn warme wolkje liggen en rij niet naar Vianen.”
Niemand mag weten wat we doen. Maar tegelijkertijd delen we iedere scheet die we laten op internet. Halve leven, want we laten natuurlijk alleen de mooie hoogtepunten zien en dé foto die we uit honderd kiekjes hebben gekozen en daarna bewerkt met een prettig filtertje. Dat geldt overigens niet als als je Gordon heet. Die heeft het online huilebalken verheven tot een kunstvorm. Zelden zo iemand ontmoet die drijft op het delen van zijn verdriet en hoe zwaar het leven is. Heel vermoeiend. Mijn vrienden bij RTL Boulevard hebben er iedere avond een kwartier voor nodig. Momenteel even niet. Vriendin Gordon is boos op de deskundigen van het smeurrieprogramma. Ze hebben hem labiel genoemd en hij is zwaar beledigd. Volgens mij is het een perfecte diagnose. Wederom terzijde.
Toch is het een vreemde contradictie. Eindelijk kan ik dat woord een keer gebruiken. Heerlijk. We willen dat bedrijven en overheid zo min mogelijk van ons weten en aan de andere kant delen we persoonlijke informatie uit als pepernoten bij de intocht van de heiligman.
Ze zat naast me in de tram. Een paar kilootjes teveel en daardoor was mijn vijftig procent aandeel van de twee stoeltjes naast elkaar gereduceerd tot een kwartje. Het ging net, maar het was op het randje van ongepast gedrag. Iets te intiem. Ze hing half onderuit terwijl ze met een vriendin aan het praten was. Iets te hard. De hele tram kon meegenieten en ik zat op de eerste rij. Haar vriendin was op het scherm en de luidspreker van haar telefoon stond op standje voetbalstadion. Binnen een kwartier wist ik meer van haar vriendin dan ik van mijn beste vrienden weet. Ze was in de dertig. Ze heet Mariella. Ze woont in Rotterdam. Ze heeft twee kinderen. Ze werkte niet meer, want haar baas was een teringlijer. Ze had een man en die presteerde goed in bed, maar het mocht wel wat vaker en wat meer initiatief van hem zou welkom zijn. Ze was op dieet.
Zou de vriendin geweten hebben dat haar hele leven door trammetje vijfentwintig ging? Vast niet. Privacy was hier blijkbaar geen enkel probleem.
Dirk, de rode supermarkt, gaat binnenkort trouwens bodycams gebruiken. Moet je voortaan ook nog opletten of je er een beetje toonbaar uitziet als je boodschappen gaat doen. De wereld wordt gecompliceerd. Ik heb gelijk mijn vriendin Glennis even gebeld en gezegd dat ze daar niet naar toe moet gaan en weer iemand op zijn smoellie moet timmeren. Dan zit die lieverd straks weer een jaar gecancelled thuis.
Dat bellen in het openbaar met je speaker aan of filmpjes kijken met het geluid keihard is trouwens sociaal geaccepteerd. Echt waar. Het stond op nu.nl en zoals je weet is het dan waar.
Ik denk dat het iets anders zit. Iets genuanceerder.
Het is namelijk helemaal niet sociaal geaccepteerd. We zijn met z’n allen gewoon als de dood om er iets van te zeggen en vervolgens een klap in je smoellie te krijgen. Sociaal geaccepteerd, laat me niet lachen. Gewoon pure intimidatie. Laten we nou niet allerlei rare dingen met die pleister gaan bedekken. Het is niet normaal dat je in een tram of restaurant de ene na de ander tiktok zit te kijken met je speaker op dertig. Koop oortjes!
YouTuben, TikTokken, Instagrammen, FaceTimen en ouderwets bellen. We hebben het er drukker mee dan met het leven zelf. Kijk, weet je. Doe je ding. Maar, laat mij met rust en er buiten.
Eigenlijk zou iedereen die vaak met het openbaar vervoer reist een eenmalige uitkering moeten krijgen.
“Ja, inderdaad. De prijzen zijn belachelijk hoog geworden.”
Dat ook, maar dat is niet. Een eenmalige uitkering om een koptelefoon met noise cancelling te kopen! Reizen zonder is bijna niet meer te doen. Oortjes, of earbuds zoals die dingen nu blijkbaar heten, mag ook. Als er maar noise cancelling op zit, anders kun je zo goed een watje in je flappers proppen.
Kansloos. Sociaal geaccepteerd my ass!
“Nou, ik kan wel merken dat je een tijdje geen schrijfseltjes had geplaatst. Zat je hier al die tijd op te broeden?”
Haha. Het zat me al wel een tijdje dwars en ik moet het effe kwijt.
“Opgelucht?”
Ja! Ik kan er weer even tegen. Bedankt voor het luisteren.
“Altijd, ik heb alle tijd. Haha!”