Ik kijk eigenlijk bijna geen televisie meer en heb net als hele volksstammen mijn toevlucht gezocht in de streamingdiensten.
Netflix, Videoland, Prime, NLZiet en ga zo maar door. Inmiddels is mijn maandbedrag aan deze bedrijven hoger dan mijn internet-abootje bij vriendje Ziggo.
Niet voor lang trouwens, want KPN heeft in ons gebouw glasvezel aangelegd en binnenkort kan ik streamen met de snelheid van het licht. Dat kan eerlijkheidshalve overigens nog wel eventjes duren trouwens. De samenwerking van KPN met onderaannemertje Volker Wessel is, zacht uitgedrukt, niet helemaal optimaal. “We melden het werk nog ff gereed en dan doet ie het meneertje”, zei de Poolse monteur met een schattig accentje. Dezelfde avond had ik al een contract, want in sales zijn ze wel heel goed bij KPN. Twee maanden en een veelvoud aan onduidelijke smoesjes werkte het glanzend witte doosje in mijn meterkast nog niet. Dat was ook niet zo gek. Een vriendelijke buurman die in de technische commissie van ons flatje zit stuurde breed lachend even twee foto’s door van de bijna-gereed-om-te-genieten draadjes. In de technische ruimte beneden lagen alle draden van het hele gebouw als gaargekookte spaghetti op de grond. Hoe dan?
“We moeten alleen nog even een kleine snelheidsmetinkje doen”, zei de naïeve mevrouw bij KPN Netwerk toen ik om uitleg smeekte. “Nou mevrouwtje, ik denk dat er nog wel iets meer dan dat te doen is”. “Oh, hoe weet u dat?”, was haar verbaasde reactie. Overzicht houden is blijkbaar niet de sterkste kant van de koninklijke hofleverancier van internetdraadjes in Nederland.
Het lekkere van terug emigreren, ja dat heet remigreren, van Spanje naar Nederland is dat hier alles zo lekker geregeld is. Zo lekker soepel loopt. Zo lekker georganiseerd. Zo lekker digitaal. “In die landen kunnen ze nog wat van ons leren”. Nou, ik heb nieuws voor je. Niet dus.
Snelheidsmetinkje. Gek woord is dat eigenlijk. Toch is het volgens mij taalkundig juist. Een kleine meting. Een metinkje. Bij verkleinen van een ing-woordje verandert de g in een k.
The House of Gucci.
Leuke film dacht ik toen ik in de NLZiet app zat ze neuzen. Op RTLzeven. Ik wist niet eens dat die bestond. Mijn telling houd bij hun op bij vier. Blijkbaar een memootje gemist. Er stond wel bij dat de film reclame bevatte en dat heb ik geweten! Om de vijftien minuten kwam steeds exact hetzelfde minutenlang durende blok met reclamezooi voorbij. Op een gegeven moment was ik zo de weg kwijt dat ik dacht dat de meneer van de Praxis in de film zat en dat Lady Gaga die de hoofdrol in die film had aan de paastafel van Jumbo zat. Heel verwarrend allemaal.
Resultaat. Een film van anderhalf uur die me drie uur van mijn leven kostte. Ik had na ieder reclameblok vijf minuten nodig om weer te snappen waar die hele film over ging en zodra ik de boel weer enigszins op een rijtje had zat ik alweer aan de festival-paastafel van en-dat-voor-die-prijs-juuuuumbo. Hoeveel onderbrekingen in een film kan een gezond mens met een aardig IQ aan voordat het gevoel van lichte dementie de overhand neemt? Het ergste is ook nog dat het eigenlijk helemaal niet zo’n goeie film was.
Ik hoop dat mijn hogesnelheidspaghetti het snel doet. Met een beetje geluk gaan die reclameblokken dan ook sneller.