Gek eigenlijk. Ik eet mijn hele leven al uw eitjes en ik heb u nog nooit in het echt ontmoet. Probleem is ook dat mijn eitjes van verschillende kippetjes komen en ik dus niet echt weet waar ik aan moet bellen. Dus daarom een brief.
“Een brief na al die tijd?”, hoor ik u denken. Wacht, kunt u eigenlijk denken of kakelt u zo maar wat? Maakt ook niet uit.
Geachte mevrouw Kip,
Ik schrijf u omdat ik een irritatietje heb en dat speelt me parten. Ook dit is weer een dingetje waar ik niet voor honderd eurootjes per uur met een coach over wil praten. Dat gaat me nou ook weer te ver.
Ik consumeer sinds een tijdje uw eiwitrijke productje uit de hoger gelegen schappen. U weet wel, die met die beter-leven-sterretjes. Vooral bedoeld om mij als consument een beter gevoel te geven bij het kopen van een te duur product. Maakt ook weer niet uit. Andere discussie.
De sterretjes zeggen mij als gelovige consument dat u hierdoor een beter leven hebt. Grappig eigenlijk, hoe meer sterretjes, hoe beter voor uw sterretje. Ik vind het zelf bijzonder grappig gevonden moet ik eerlijk bekennen.
Hoeveel krijgt u eigenlijk voor de inspanning om iedere dag weer van die dingen naar buiten te persen? Gezien de prijs bij mijn lichtblauwe vrienden bij Appie moet u een riant leven leiden, maar waarschijnlijk is het niet zo en is de enige die kiplekker wordt van uw legactiviteiten de supermarkt. De boer heeft ook nog steeds een schuld bij de bank terwijl zijn bloemkool voor vier euro in het schap ligt.
Terug naar uw eitje en mijn irritatietje.
"Marc?"
Ja lieffie?
"Eigenlijk is het dus een irritat-eitje!"
Heel grappig mannetje. Goeie!
Het gaat over dat bijzonder irritante minuscuul dun velletje tussen de schaal en het eitje zelf. Mij is ooit wijsgemaakt dat het komt omdat de eitjes te vers zijn. Maar deze eitjes zijn half Nederland rondgereden en hebben kunnen uitrusten in het distributiecentrum, dus dat geloof ik niet. Er is iets anders aan de hand. Het rare velletje blijft steevast aan mijn eitje zitten met tot gevolg dat mijn eitje er uit ziet alsof er een paar ratten aan hebben lopen knabbelen.
Geen gezicht.
Het valt me op dat die duurdere eitjes met die extra sterren er meer last van hebben. Ligt dat aan u? Perst u te hard misschien? Hoe dan ook, ik vind het fijn te weten dat door die paar extra centen u een beter leven hebt, maar dan moet mijn leven er toch ook beter van worden. En dat doet het dus niet. Ik erger me rot.
Ik hoor graag van u of er ruimte voor verbetering is, anders moet ik toch helaas besluiten om weer die goedkope witte eitjes in dat hele lelijke plastic doosje te kopen. Dat betekent een minder beter leven voor u, maar ook minder fijn voor mij. Ik moet er namelijk bijzonder diep voor door mijn knieën en vervolgens met mijn halve bovenlijf in de stelling kruipen om er bij te kunnen. De lichtblauwe supermarkt doet er namelijk alles aan om het kopen van die veel goedkopere witte bommetjes flink te ontmoedigen.
Iedereen boven de tachtig kan het eigenlijk wel op zijn of haar, of genderneutrale, buik schrijven. Die kunnen linea recta door naar de fysio als ze zo diep door hun versleten knieën moeten zakken. Dan is je a-o-weetje al zo laag en wordt je alsnog gedwongen om dure eitjes te kopen, puur en alleen omdat ze letterlijk onbereikbaar zijn.
Ik zal die grijze meneer van omroep Max eens bewegen hier kamervragen over te stellen. Dan hebben straks niet alleen de vrij-uitloop-bio-gras-scharrel-kippetjes een beter leven, maar ook onze dierbare opa’s en oma’s.