Ze is weg. Ik snap er niets van. De hele week zat ze d’r. Roerloos en helemaal zen. Zou ze geschrokken zijn gisteren? Ik ben oprecht verdrietig.
Kijk, ik snap dat het wat overweldigend is als een vent van twee meter en bijna honderd kilo…je…uit…
“Bijna honderd lieffie? Bijna? Weet je dat zeker?”
Je zit dwars door mijn zin! Maar nee, ik weet het niet zeker. Het kan meer of minder zijn.
“Minder, haha. Daarom ligt de weegschaal met een laagje stof in de berging, haha!”
Ik ga gewoon door met praten.
Kijk, ik snap dat het wat overweldigend is als een vent van twee meter en bijna honderd kilo je uit het niets aanspreekt. Maar echt gewelddadig zie ik er nou ook weer niet uit. Toch?
Ik dacht haar te zien zitten bij de kast. Maar dat was waarschijnlijk een andere langpotige dame. Geen enkele reactie. Ja, ze zitten overal in dit huis. Geen idee waar hun ingang zit. Blijkbaar heb ik nog een zijingang ergens. Binnenkort zal ik eens op onderzoek uitgaan.
Ik mis mevrouw Spin wel een beetje. Ik dacht we samen iets leuks aan het opbouwen waren. Niet dus blijkbaar. Het ging niet om mij, maar gewoon om een rustig en droog plekkie om te zitten. Wel dom om te verhuizen naar de buren. Ik hoor de stofzuiger daar bijna iedere dag. Dat overleeft ze niet. Hier zit ze wat dat betreft een stuk veiliger.
Ik laat haar ragje nog maar even zitten. Misschien is ze toch gewoon ff aan de wandel en verdwaald.