Ik herkende het eerst helemaal niet van mezelf. Ik heb ooit in mijn leven één keer iets gejat bij de melkboer waar ik als kleine Marcel een bijbaantje had en kreeg die nacht zo'n slecht gevoel dat ik de volgende dag het geld in de kassa heb gedaan. Dus ik een kleptomaan? Heel raar.
Ik ben dus kleptomaan dacht ik.
“Kleptomaan? Zeg lieffie, ik schrik hier een beetje van. Ik dacht dat ik je goed achtergelaten had en je hebt een baan. Wat bezielde je?”
Hé Klaas! Nou, het is blijkbaar klaptomaan niet kleptomaan. Eén lettertje, groot verschil.
“Het kan bij jou ook nooit eens simpel en normaal hè?”
Haha! Eh nee. Je kent me.
“Reken maar! En zelfs dan hou ik nog van je!”
Ik van jou. Nog steeds. Iedere dag.
We dwalen af.
“Fijn dat je het zelf herkent. Die therapie en coaching doet je blijkbaar goed, haha! Wacht, ik pak effe koffie. Zo terug.”
Hebben jullie daar koffie?
“Ja, we hebben hier alles. Cappuccino ook. Het schuim is hier veel luchtiger.”
Wolken. Luchtiger. Heel grappig weer.
Ik ben dus klaptomaan. Bijna negenenvijftig en vandaag kom ik daar achter. Bij toeval. Zomaar, omdat ik in mijn koffietentje met Shazam een liedje dat erg lekker klonk opzocht. Claptone.
Claptone. Wat?
Ik hou van claptone. Al jaaaaaren. Nooit geweten of van gehoord, maar het heeft dus blijkbaar een naam. Muziek met van die boem-klap-boem-klap ritmes. Heerlijk! Het doet me denken aan de tijd dat Klaas en ik in onze wilde tijden de dance clubs tot diep in de nacht en vroeg in de ochtend onveilig maakten met onze moves en ontbloot bovenlijf. Haha, dat kan ik nu ook wel vergeten.
“Dat blote bovenlijf of je moves?”
Allebei!
Nou, ik ga weer verder luisteren naar mijn claptone playlist op Spotify. Helemaal blij!
“Ik ook. Ik zal mijn wolkje eens flink laten schudden. Dan gaat het alleen wel regenen ben ik bang.”
Kom maar op!