Wat ga ik vandaag doen? Naar de bossen in Amersfoort en Soest? Hoek van Holland? De stad in? Zoals altijd twijfel ik weer zo lang dat tegen de tijd ik een besluit heb genomen de schemering al weer invalt. Al achtenvijftig jaar hetzelfde. Besluiteloosheid is mijn doopnaam.
Thee in bed en al wikkend en wegend opgestaan. Ik moet een keuze maken, anders wordt het weer zo’n onbestemde dag. Eerst maar even naar beneden wat gereedschap halen om de vorig jaar zo mooi door vriendje Dunc gemaakte vensterbank te repareren. Raam open laten staan toen het afgelopen week ‘s nachts hard regenende en daar wordt MDF niet zo blij van als je het niet goed kit en verft. Bobbels en kieren. Eigen schuld dus.
Schuurmachientje eroverheen, netjes glad, mooi kitrandje, even drogen. De eerste nuttige invulling van deze vrije dag is een feit. Ik moet wel even langs de bouwmarkt voor een kwast. Een berging vol spullen en altijd datgene wat je nodig hebt is op. Heel bijzonder.
De telefoon gaat. Mijn lieve vriendin uit Aarlanderveen praat me vanuit de auto weer even bij. Altijd leuk. Die vrouw maakt in een week meer mee dan de cast van GTST in een heel seizoen! Ik hou d’r van. En van mijn vriendin natuurlijk.
“Stuur me even een foto van waar je uiteindelijk vandaag belandt”, vroeg ze. Doe ik.
Je hebt wel eens van die mensen die een heel saai leven hebben. Iedere dag hetzelfde. Zes uur eten en acht uur koffie. Van die ANWB-stelletjes met allebei dezelfde beige fleece-trui. Van die sneue types in de volksmond. Nou, ik heb nieuws voor je. Ik ben bijna lid.
Want waar ben ik na alle wilde plannen van vanmorgen uiteindelijk terechtgekomen? In één keer goed. Ikea Barendrecht. “Het is werkelijk vreselijk”, hoor ik vriendje Finn zeggen. En hij heeft gelijk.
Ikea Barendrecht dus.
Daar zit ik dan met mijn cappuccino en prinsessengebakje dit schrijfseltje te schrijven. Straks beneden even de plaids scoren die ik nodig heb (nodig hebben is een ruim begrip in mijn geval) om de komende barre winter op de bank te trotseren.
Maar moet ik eigenlijk weg of is het gewoon die chronische drang en rusteloosheid in mijn genen die me zegt dat ik “weg” moet? Waarschijnlijk het laatste. Ik heb nooit rust in mijn lijf en hoofd gehad en moet daar aan wennen sinds mijn leventje nogal drastisch veranderd is.
“Mag ik ook iets zeggen?”
Tuurlijk lieffie, altijd.
“Nou, ik zeg toch altijd dat ik altijd bij je ben en overal met je mee ga?”
Ja, is dat niet zo dan?
“Zeker weten, maar ik zou ook wel eens wat anders zien dan altijd weer de Ikea van Barendrecht!”
Haha! Ja, dat is wel waar. Maar in november ga ik naar Gran Canaria. Beter?
“O ja, daar heb ik zin in. Dat is lang geleden zeg. Ga je Harry en Jim opzoeken?”
Ja, doe ik zeker. Ze weten al dat ik kom.
“Ik zal een extra grote wolk meenemen, zodat je niet in de volle zon ligt aan het zwembad.”
Lief! Anders zit in weer net als vroeger als een schichtige koalabeer rond de stok van de parasol geklemd om uit de zon te blijven.
“Jij en zon. Haat en liefde.”
Maar met jou onder de zon was het alleen maar liefde!
Ik ga nog even een gratis koffie bijvullen en dan naar huis om de vensterbank van vriendje Dunc in volle glorie te herstellen. Dat vult de rest van de dag wel in.