Grandeur. Wat een prachtig woord. Ik denk dat als je een schrijfseltje met deze titel kunt maken dat je het officieel geschopt hebt tot schrijver met aanzien en ontzag.
“Grandeur. Het majesteitelijk, groots, prachtig, deftig of imponerend zijn op een ontzagwekkende manier.” Dat betekent het volgens het alleswetende Google. Prachtig toch?
In mijn wijkje hebben ze er een hoop aan gedaan om een nieuwe Vinex-wijk wat meer cachet te geven. Alweer zo’n majesteitelijk woord. Die Google je zelf maar even.
Brede straten, afwisselende gebouwen en huizen, beelden, kunst, veel groen, veel ruimte en pleinen en straten met sjiek klinkende namen.
Alles in de strijd om zo’n betonnen dorp de grandeur te geven van het statige en imponerende Parijs. Is dat gelukt? Nee, natuurlijk niet. Ik moet eerlijk zijn, het is een mooie wijk. Niet zo’n droevige mislukking als sommige andere Vinex-strafkampen waar ik in Nederland ben geweest. Echt, op sommige plekken in Nederland krijg je spontaan een depressie na een wandeling van vijf minuten. Laat staan dat je bed er staat. Om te voorkomen dat ik gelijk duizenden lezers kwijtraak noem ik geen namen hè.
“Heb jij duizenden lezers?”
Zou zo maar kunnen lieffie, haha!
“Ik geloof er niets van.”
Denk je meer?
“Wat denk je zelf?”
Ik moet door.
Door mijn wijkje loopt een hele brede straat. Bijna over de hele lengte. Een brede straat met bomen. De toegangsweg tot al het moois dat mijn wijkje te bieden heeft en de toegangspoort van het winkelcentrum. Een soort van rode loper dus. Om die weg wat majesteitelijke grandeur te geven had ooit iemand op het gemeentehuis het briljante idee om die geen straat te noemen, maar Avenue. Een sjieke naam waardoor de bezoekers aan het wijkje zich gelijk in het prachtige Parijs zouden wanen.
“Is dat gelukt dan?”
Nee, helaas lieffie. Hoe leuk het hier ook is. Nee.
Piet van de afdeling Straatnamen had het helemaal uitgedacht en berekend hoeveel straatnaambordjes er nodig waren en plaatste bij de lokale straatnaambordjesmeneer de bestelling voor de blauwe bordjes voor op de huizen en palen. Hij schrok er van. Zoveel? “Ja Piet. Het is een lange avenue”, zei zijn hoogblonde collega Jannie. Ze telden de hele boel nog een keer na en faxten de bestelling.
En nou komt het.
Hoe krijg je het als naambordjesmeneer in hemelsnaam voor elkaar om zoveel bordjes te maken met het woord "Avenue" en er dan eentje te maken met een spelfout? Echt, eentje! Ik kon het gewoon niet geloven en heb inmiddels die hele straat al zevendertig keer op en neer gekuierd om alle bordjes te controleren. Echt, eentje!
Aveneu. Hoe dan?!
Iedere keer als ik in de tram zit kom ik er langs en zit me helemaal op te vreten. Vandaag of morgen neem ik mijn Tipp-Ex mee en verander het. Het houd me al bezig sinds ik hier woon en veroorzaakt regelmatig kortsluiting in mijn hoofd. Zou ik de enige zijn? Dat zou toch vreemd zijn. Er wonen hier duizenden mensen. Dat bordje staat er waarschijnlijk ook al sinds het begin en dat is zomaar twintig jaar geleden.
“Waarschijnlijk wel lieffie. En misschien is het wel met opzet gedaan. Gewoon om te pesten of lachen.”
Denk je? Ik ga Piet bellen. Of Jannie.