Daar lag je dan. Ik had niet verwacht zo met je geconfronteerd te worden. Als je handjes had gehad dan zou je waarschijnlijk een beschuldigend vingertje hebben opgestoken om de confrontatie nog meer kracht bij te zetten.
Het zijn de bekende voorbeelden van alcoholverslaafden die overal in huis flessen drank verstoppen. Achter de boeken, onder het bed en op de meest innovatieve plekken. Alles in een poging om de buitenwereld in de waan te laten dat er niets met je aan de hand is. Rokers die gestopt zijn verbergen zich walmend in hoekjes en steegjes om tijdens de daad uit het zicht van degenen te blijven die op de hoogte zijn van de zoveelste stoppoging.
Kortom, het leven van een verslaafde is niet gemakkelijk. Zo ook voor mij.
Geen verstopte flessen, ik drink geen alcohol. Geen steegjes, ik heb nooit gerookt.
De vriezer. De enige plek waar ik mijn verslaving kan opbergen. Nou niet bepaald een plek die lang verborgen blijft. Wat dat betreft heb ik het als suikerjunkie vele malen zwaarder dan een alcoholist of een notoire tabakverslaafde.
Notoir. Ook weer zo’n mooi oud woord. Zo langzamerhand worden mijn schrijfsels een bron van inspiratie voor de Nederlandsche taal. Een goede tegenhanger voor die rare straattaal waar ik steeds vaker niets meer van snap. Leeftijdsdingetje? Waarschijnlijk wel.
Terug naar het beschuldigende vingertje van vanmorgen.
Ik dacht toch echt dat ik je verder naar beneden had geduwd, zodat ik je niet zou zien als ik de uitschuifbare afvalemmer zou openen. Blijkbaar niet. Of ben je stiekum naar boven gekropen?
Lege beker. Dekseltje ernaast. Aluminium velletje. Nog wat restjes aan de randen. De hele set. Stille getuige en onomstotelijk bewijs van een terugval.
Magnum Double Salted Caramel.
Mijn verslaving. Mijn vluchtgedrag. Ertegen vechten kost me teveel moeite en dus leg ik me er maar bij neer. Gelukkig zijn ze vaak bij Appie of Jumbo in de één-plus-één actie en kost de verslaving maar iets meer dan drie euro per overgave. Nog steeds vele malen goedkoper dan de alcoholist en de tabaksjunk.