Wat ben ik blij dat mijn wiegje hier in het democratische Nederland stond en niet in de één of andere dictatuur waar alles voor je wordt bepaald. Want in het geval van het laatste was ik met de volgende aankondiging hals over kop gevlucht naar een ander land. Zonder enige twijfel.
Een Senseo voor iedereen!
Ja, je leest het goed. Niet voor een paar uitverkorenen, maar voor iedereen. Bij veel dingen zou ik dan extatisch zijn, maar in het geval van Senseo is het een regelrechte bedreiging.
Inmiddels hangen de kleurrijke posters met het apparaatje van mijnheer Philips en het bijbehorende dreigement door het hele land. Maar die onfortuinlijk slechte slogan is niet eens het ergste. Dat staat namelijk rechts bovenin.
Acht-punt-acht van het testpanel.
Ik heb zeker vijf volle minuten verlamd van ontzetting met mijn bek open naar die poster staan staren op station Maashaven. “Mijnheer, bent u wel ok? U ziet helemaal wit in uw gezicht”, vroeg een passerende Rotterdamse dame. “Laat mij maar even mevrouw. Ik moet even bijkomen van de schrik”, stamelde ik.
Serieus mijnheer Douwe? Acht-punt-acht?
Allereerst de vraag of die acht-punt-acht op een schaal van tien of honderd is. In geval van het laatste ben ik het volledig eens met dat paneltje en in het eerste geval zeker niet!
Wie zitten er eigenlijk in dat panel en wat voor koffie dronk je in hemelsnaam eerst waardoor je de Senseo een score geeft waar Nespresso niet eens van durft te dromen? Drink je ook wel eens koffie ergens anders? In een koffiezaak bijvoorbeeld? Dat je überhaupt vrijwillig meedoet aan het proeven van dat bocht.
Veel vragen. Ik weet het, maar ik ben dan ook behoorlijk emotioneel ontregeld door dit alles.
Eerst even een Illy-koffietje om bij te komen van dit alles. En dan verder.
Kijk, als we allemaal zo’n droevige Philips herriemaker met pads op ons aanrechtje hadden staan dan snap ik het. Dan wisten we met z’n allen niet beter en was Senseo gewoon hofleverancier van een hemels bakkie pleur. Maar gelukkig is dat niet zo, ondanks de smakeloze panelleden die ons anders willen doen geloven.
Ik heb Douwe nog even gebeld, maar hij had geen zin om te reageren op mijn vragen en het was ook niet mogelijk één van de panelleden te spreken. Die zitten namelijk allemaal ondergedoken sinds de posters op straat hangen. En terecht! In Rotterdam leggen ze vandaag de dag voor mindere vergrijpen een bom voor je deur.
Mijn moeder schiet na dit betoog waarschijnlijk direct in de stress. Ik heb haar eergisteren verteld dat ik zondag voor de Pasen gezellig bij haar op de koffie kom. Twee keer raden wat er op haar aanrecht staat. Precies, in één keer goed!
“Gezellig dat je er bent. Wil je koffie lieverd?”
“Doe maar een theetje mam”