Opeens waren ze er. De twee nieuwste best-friends van Finn en mij. Onaangekondigd en totaal onverwacht. Zomaar ineens. Een kadootje.
Tilly en Emma. Twee oudere dames in de bloei van hun leven. Modieus gekleed. Keurig gekapt. Er was werk van gemaakt.
Finn en ik waren op weg naar Amsterdam. Een dagje weg. Tilly en Emma ook. Eersteklas met de trein. We raakten aan de praat. Of beter gezegd, ze spraken ons aan. De airco was stuk en we zaten nog net niet met ijspegels aan onze neus. Eersteklas, tja.
Ze hadden het koud. Er volgde een uitgebreide bloemlezing over vervlogen tijden waarin alles toch een beetje beter was. Ze wilden ook graag weten of we het ook koud hadden en of we ook naar Amsterdam gingen. Zij twijfelden nog een beetje.
Ze hadden allebei een kaart waarmee ze ieder weekend eersteklas door heel Nederland kunnen reizen. Samen. Voor iets meer dan dertig euro. Ik besloot ter plekke dat ik niet snel genoeg vijfenzestig kon worden. Een zondvloed aan kortingen ligt in het verschiet.
Ieder weekend. Iedere vrijdag, zaterdag en zondag ontmoeten ze elkaar op Rotterdam Centraal en gaan op pad. Eerst koffie halen natuurlijk. Geen plan. Geen schema. Geen doel en zeker geen haast. Ze besluiten ter plekke waar ze naar toe gaan. Naar Groningen of Maastricht. Utrecht of Scheveningen en alles ertussen in. En als ze halverwege een ander idee krijgen, dan gaan ze verder of weer terug. Alles kan, niets moet.
Vrolijk kwebbelend gleden kilometers spoor onder hun door. Aan de verhalen te horen zou je denken dat ze elkaar maanden niet gezien hadden. Geen onderwerp bleef onaangeroerd. Heerlijk.
Ze vertellen vol enthousiasme in geuren en kleuren over hun reizen en plannen en vullen elkaar geweldig aan. Tilly kwebbelt en Emma knikt vervolgens instemmend. “Tilly is degene die alles uitzoekt hoor. Die durft alles. Ik kan dat niet”, zegt Emma.
Het is dat we plannen hebben, anders waren we verder met ze op reis gegaan. Zo wil ik oud worden.
We stapten uit. Zij bleven zitten.
“We zijn er, he”, zeiden we nog.
“Ja, maar we hebben net besloten om toch maar naar Eindhoven te gaan. Deze trein rijdt zo terug”, zegt Til smakelijk lachend.
Het was een genoegen jullie te ontmoeten Til en Em.