Nou dacht ik dat ik toch behoorlijk wat levenskennis had en een hoop gezien, gehoord en geprobeerd heb. Maar nee. Blijkbaar niet. Er is meer. Hoe het dan kan zijn dat ik nou juist dit uiterst curieuze fenomeen gemist heb is me dan ook een raadsel.
Een paar weken geleden zit ik op een avond wat doelloos te zappen. Tot een jaar of tien geleden was dat heel eenvoudig. Je ging een paar commerciële zenders langs en als er echt niets bij zat deed je nog een rondje publieke. Maar nu is zappen bijna een avondvullende bezigheid op zich. Nu eerst de publieke. Die hebben tegenwoordig best wat leuke dingen én het is een toevluchtsoord met slow teevee als je het commerciële geweld ff zat bent. Daarna kun je een arsenaal aan commerciële zenders doorlopen en daarbij van de ene verbazing in de andere vallen.
Maar dan. Dan begint het pas echt. Eerst Netflix, dan Videoland en dan nog een rondje NLziet. Tegen de tijd dat ik iets gevonden heb is het diep in de nacht en moet ik naar bed.
Kijk- en luistergeld mag dan door een kabinet in een tijdperk ver voor mijnheer Wilders zijn afgeschaft, nu kost datzelfde kijkkastje per maand net zo veel als mijn energierekening. Niet te doen. Opzeggen kan, maar dan sta je bij de koffieautomaat op het werk helemaal met je bek vol tanden.
“Nee, niet gezien.” “Heb je dat niet gezien? Moet je echt gaan binsjen hoor!”
“O nee, heb ik niet.” “Heb je dat niet? Meeeeid, moet je echt nemen hoor. Is nog geen tien eurie.”
Soms ben ik het zat en krijg weer een besparingsaanval. Dan zeg ik ze allemaal weer op. Dat kan namelijk per maand. Heel handig. Maar ja, dan is er een week later weer iemand bij de koffieautomaat die de kijktip van de eeuw heeft. Per saldo betaal ik dus gewoon twaalf maanden per jaar. Kansloos. Dan maar aan laten staan.
Maar terug naar die bewuste avond.
Ik lig onderuitgezakt op de bank het gevarieerde aanbod kijkvoer van Videoland te zappen. Ladingen series en films. Geen doorkomen aan.
Maar dan valt mijn oog op een kleurrijk gezelschap.
The Real Housewives of Amsterdam.
Pulp? Nou en of! Van de bovenste plank. Ik wist niet wat ik zag en hoorde. Zeven “dames” uit de Amsterdamse upper-klasse die elkaar eigenlijk niet kunnen luchten of zien, maar dus vriendinnen zijn. Heel bijzonder. Eén ding is zeker, rijk zijn maakt je niet per definitie sjiek.
Het gaat hard tegen hard. Alsof je weer op het schoolplein bent. Zij doet dit, zij zegt dat. Waar maak je je druk om.
Maria heeft een uitje met Sheila. Ze gaan naar Cooch Clinic in Amsterdam. Stomen, poes, punari. Huh? Waar gaat dit over? Er gaat geen enkel lichtje branden in mijn doorgaans redelijk snel en analytische brein. Totale verwarring neemt me over.
Kun je nou tegenwoordig je poes laten stomen? Hoe schoon moet een huisdier zijn? Is dat wel verantwoord? Mag dat überhaupt? Mijn ouders flikkerden vroeger ook bij tijd en wijle de hond in bad met Palmolive, maar je poes stomen is wel heel erg next level! Voor je het weet is het net iets te ver en is Felix ineens een stoommaaltijd geworden.
Maria komt binnen in een vormloze satijnen knalroze rok. Geen gezicht. Blijkbaar spettert haar poes bij het stomen. Geen idee. Ik ben in totale verwarring inmiddels. Ze neemt plaats op een stoel die ik herken. Niet uit ervaring, maar van teevee.
Benen wijdt en uit het niets verschijnt een doktersachtige juffrouw in een witte jas. Ze schuift een gevaarlijk uitziend apparaat dichterbij en schuift vervolgens een stoomblazende pijp onder de knalroze rok van Maria.
“Heerlijk meid, ik laat iedere maand mijn punari stomen. Heerlijk schoon en weer mooi strak, hahaha", kirt Maria Taylor.
Ik donder bijna van de bank af. Niets gezellige lieve lapjeskat of Siamees. Nee joh, de poes van Maria zelf wordt vakkundig uitgestoomd!
Ik ben in totale verwarring gaan slapen. De hele nacht gedroomd van gestoomde poes. De volgende ochtend heb ik Videoland maar weer even opgezegd. Ik heb tijd nodig om bij te komen met slow teevee.