Ik heb geen keuze. Ik ga terug. Ik moet terug. Terug naar Spanje.
“Wat nou toch weer?”
Ik heb er mee gewacht om het aan de grote klok te hangen. Eerst moest ik absoluut zeker zijn van mijn besluit. Geen bevlieging of overhaaste beslissing. Daarbij komt dat ik moest wachten tot het absolute eind. De bodem moest bereikt zijn.
“Van je spaarrekening?”
Nee, als dat de reden was had ik al veel eerder mijn koffertje moeten pakken. Daarvan is zelfs de bodem weg. Nee, de bodem van het pakje.
“Pakje?”
Een paar weken geleden schreef ik over een duistere en doortrapte kartelvorming. Die van Page en soortgelijken. Een merkenbreed en wereldwijd consumenten-onrecht.
Maar nee!
Het vochtige toiletpapier van de Mercadona is oprecht en integer. Als enige! Van het eerste tot het laatste velletje. Eén voor één kwamen ze zonder moeite uit het pakje. Ik heb nog naar de productiedatum gekeken om te zien of ze niet na mijn vorige blog waren geproduceerd, maar dat kon ook eigenlijk niet. Ik heb ze zelf meegenomen naar Nederland. Maar het drama is, het is het laatste pakje. Dus er is geen ontkomen aan. Ik moet terug.
Terug naar Spanje, terug naar de Mercadona. Ik ben het mijn billen verplicht!