Ik heb een diagnose gesteld. Ik waarschuw je alvast, het is geen fijne. Ik had al een tijdje signalen opgepikt dat het niet goed zat, maar het is nu onomstotelijk.
Aap
Noot
Mies
Wim
Zus
Je moet behoorlijk ver uit de vorige eeuw komen om dat te kunnen plaatsen. Voor de meesten van jullie, en mij, is de opvolger bekender.
Boom
Roos
Vis
Vuur
Mus
Toch heeft er blijkbaar en tot mijn grote verdriet een aanpassing plaatsgevonden. En niet bepaald eentje om trots op te zijn met z’n allen.
Kanker
Ik reis met het openbaar vervoer en dan wordt je al snel omringd met onze opvolgers. Degenen die later onze rol over gaan nemen de toekomst in. Je hoort dan wel eens ongewild het gesprek van anderen. Dat gebeurde me zojuist ook op het terras van mijn koffiedealer.
Kankergeil, kankerhoer, kankerbitch.
Zo ging het een half uur door. Iedere zin, ieder laatste woord voorzien van dezelfde voorloper. Luid en duidelijk uitgesproken om indruk te maken op de groep.
De diagnose is dat het teleurstellend slecht gesteld is met het taalgebruik. Het gemak en de achteloosheid waarmee de meest verwoestende ziekte woord gebruikt als krachtterm. Niet een keer. Gewoon constant. Een stopwoordje.
Eén op de drie krijgt ermee te maken. Misschien wel zijn eigen moeder. Zou hij bij de diagnose terugdenken aan de tijd dat hij kanker rondstrooide als confetti?
Ik zeg maar niets. Ondanks de pijn die het doet. Steeds weer.