Niet iedere ochtend is fijn. Sterker nog, de ochtenden zijn best moeilijk. Veel dromen en malen zorgt ervoor dat ik me moet herpakken en van de droomwereld naar de echte wereld moet verplaatsen. Ja, het is nog steeds een worsteling.
Gaat het al vooruit? Nee, eigenlijk niet. Maar dat is geen reden om te denken dat het beter zal gaan. Het komt goed. Dat heeft Klaas altijd gezegd. Dus verder.
Iedere ochtend de wekker. Iedere ochtend dat irritante geluidje. Apple heeft er verschillende in mijn mobiele verslaving gebouwd, maar de één is nog irritanter dan de andere. Het werd dus tijd om mijn ochtendworsteling wat te veraangenamen. In plaats van de appelgeluidjes een liedje. Een vrolijk liedje. Een liedje dat een kleine glimlach op mijn snuit tovert als de zon opkomt.
Ooit heb ik van een vriend, laten we hem Lammert noemen, een YouTube-filmpje gekregen met een kinderliedje. Simpel, vrolijk en bijzonder geschikt voor mijn ochtendritueel.
Zo gezegd, zo gedaan. Wekker ingesteld op zeven uur met liedje en gaan slapen. Ik lag er vroeg op. Het was nog geen negen uur.
De volgende ochtend ben ik om half zes wakker. Niet zo vreemd natuurlijk. Omgedraaid. Nog eens omgedraaid. Kansloos. Dan kan ik er beter uit gaan en nu gaan sporten in plaats van half acht. Sportschool is vierentwintig uur per dag open, dus waarom niet. Doe ‘s gek.
Aangekleed en naar de sportschool gelopen. Er zijn al wat mensen zich in het zweet aan het werken. Een paar prettige exemplaren overigens. Het uitzicht is in ieder geval strak en gezellig. Een zacht muziekje voor de sfeer.
Ik doe mijn oefeningen en zweet gezellig mee. Het is tijd voor de hammer curl. Daarvoor heb ik twee dumbells nodig. Ik loop naar de andere kant om er twee te halen. Ik til de eerste dumbell uit het rek en hoor dan boven alles en iedereen uit;
“Begin de dag met een dansje
Begin de dag met een lach
Want wie vrolijk kijkt in de morgen
Die lacht de hele dag
Die lacht de hele dag!”
Weg is mijn stoere, mannelijke imago. In één klap vermorzeld door de vergeten wekker van zeven uur.
Ik loop nonchalant en met een stalen gezicht terug en druk op “stop”. Het is stil. Gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd. Stoer en mannelijk blijven kijken. Hoofd recht, borst vooruit.
Het gaat er niet om wat je overkomt, maar hoe je er mee omgaat.