Om te beginnen een waarschuwing.
Ga je zo eten? Blijven indrukken makkelijk op je netvlies staan? Ben je preuts? Dan nu afsluiten en afleiding gaan zoeken en een kopje kamillethee maken.
Zo. Nu zijn we met de sterkeren onder ons bij elkaar. De echte doorzetters. Onverschrokken.
Het is weer zover. Ik had weer eens wat en het kostte me dagen om te besluiten of ik het wereldkundig zou maken. Kan maken beter gezegd. Ik wil ook niet dat mensen me straks met een enorme boog gaan mijden, me raar vinden of raar aankijken. In ieder geval niet meer dan nu. Helemaal standaard en doorsnee ben ik sowieso niet. Iedereen aardig vinden en vice versa is onbegonnen werk.
Een haarspoeling. Dat me dat nog zou overkomen. Ik ben al enige tijd zo glad als een biljartbal, dus het is een beetje vreemd. Kaal was eerst een bewuste keuze, nu een noodzakelijk kwaad, omdat een aanzienlijk deel van de haarworteltjes op mijn hoofd in staking is gegaan. Dat niet alleen, ook de kleur is met de noorderzon vertrokken. Zo grijs als een duif op de Dam. Kansloos.
Een tip, gratis en voor niets. Een rugzak en een openbaar toilet gaan niet samen. Tenminste, als je besluit hem niet af te doen. Als man. Wat dat betreft hebben vrouwen het maar wat gemakkelijk. Zitten en plassen zonder enig gevaar, zonder na te denken. Ik niet. Ik zal nooit meer zonder angstgevoelens op een openbaar toilet kunnen zitten.
Utrecht CS. Het is druk. Ik moet plassen. Dat moet ik steeds vaker. Ik geef op jaarbasis een klein vermogen uit aan toiletbezoeken. Fijn dat ouder worden.
Mijn pasje doet moeilijk. Poortje blijft dicht. Na wat gehannes gaat hij eindelijk open. Alle toiletten bezet, heb ik weer. Ik doe een dansje wat tussen de Macarena en de Vogeltjesdans in zit. Het ziet er niet uit, maar voorkomt dat ik mijn schoenen vol laat lopen.
Eindelijk!
Ik trek met een ruk mijn broek los en ga zitten.
Even wat aanvullende informatie. Als man ben je natuurlijk uitgerust met een extern plasding. Dat hele zaakje moet je dus in de pot hangen, anders zeik je de hele boel onder. Je leert het als kind en door de jaren heen wordt het een handeling waarbij je niets eens nadenkt.
Plas-automatisme.
Zo ook deze keer. Ongemerkt en onnadenkend ga ik zitten op de nog iets of wat warme bril van mijn voorganger en dirigeer het hele zaakje de pot in.
En dan uit het niets. Volkomen onverwachts als een bliksem op een kraakheldere dag.
Ik leun iets naar achteren en de rugtas op mijn rug drukt de spoelknop in. Een lading arctisch water van min tien dendert langs mijn edele delen. Ik sla mijn hand voor mijn mond om een oerkreet te verbergen. Het lijkt wel of er geen eind aan komt. Hoeveel liter is dit?!
Het water stopt. De tsunami is over. Kletsnat en volledig onderkoeld bibbert mijn plasding nog na. Wat is er in hemelsnaam net gebeurd?!
Ik ben te beduusd om nog te plassen. Mijn plasding is te hard geschrokken. Het ergste is nog dat ik zeventig cent voor deze marteling heb betaald.
Om mezelf te troosten heb ik maar een warme koffie gekocht en met mijn warme handen mijn zaakje wat terug op temperatuur gebracht.
Dat laatste leverde wel wat verbaasde blikken op.