Als je denkt dat je leven in een rustiger vaarwater is beland. Als je een plek hebt waar je je veilig en goed voelt. Dan opeens draait de wereld honderdtachtig graden. Vandaag is die dag. Die middag om precies te zijn.
Vanmorgen was namelijk alles nog pais en vree. Of heb ik het niet gezien? Niet zien aankomen. Letterlijk.
Van het één op het andere moment staat hij daar aan de voet van mijn winkelcentrum. Frontaal voor mijn neus. Zachtjes mijn naam roepend. Geen ontkomen aan. Ik ben volledig van de kaart. Met een beetje pech blijft hij tot half januari!
Pepernoten en gevulde speculaas in de supermarkt. Kerstbomen en kransjes bij de Hema. Ik kan het aan. Ik kan het weerstaan. Maar dit niet. Dit is te veel. Alsof je een drugslab naast een verslavingskliniek zet! Kansloos. Ik bel straks wel even met de Oudshoorntjes of er iemand zijn bed uit kan tot na oudjaar. Ik moet hier weg. In het uiterste geval kan ik nog op de bank bij iemand. Op dit soort momenten heb je je vrienden nodig.
Oliebollen. Geen enkele weerstand. Hopeloos verloren. Nou vooruit, eentje dan.
“Lieffie, per zak van vijf zijn ze goedkoper hè.”
Ook dat nog!