Een knap staaltje van slap lullen.
Ik zat rustig naar buiten te kijken vanuit mijn kalfsleren rode zeteltje in de eerste klas. Ja, je leest het goed. Als ik met de trein reis betaald mijn lieve baas dat, maar ik mag tegen een kleine meerprijs neerstrijken in de sjieke wagon.
Overigens is dat sjieke alleen van toepassing op de ruimere stoelen en beenruimte. Voor de rest is het er vaak net zo smerig als in de rest van Nederlands trots op de rails. Maar dat wederom ter zijde.
Papa, mama, baby’tje. Een hoop tassen, zitjes en andere noodzakelijke toestanden. Bij het reizen met een pasgeboren mensje komt heel wat kijken.
De conducteur.
Altijd een vermakelijk moment in de sjieke afdeling. Het gros wat er zit heeft namelijk gewoon een tweederangs kaartje, maar vindt dat ze het recht hebben om daar te zitten. Iedereen is gelijk. Dat laatste is ook zo, maar in dit geval hoor je daar iets voor te betalen. Dus die discussie voeren ze maar met een ander. Ik zit legaal en de rest moet zelf beslissen wat ze doen. En door.
Maar het blijft vermakelijk om te luisteren naar de uiteenlopende en vaak flinterdunne uitvluchten.
Ik had het niet gezien. Ik reis nooit met de trein. Ik moet zitten vanwege mijn rug. Deze baby-meneer had ook een bijzondere.
“Ja, eh, we zitten hier met de baby. Eerste klasse, he. Het is erg druk in de andere wagons. Maar ik ga er van uit dat je dat begrijpt. We zijn namelijk indirect collega’s en die zijn er voor elkaar. Ik werk voor de RET. Wij vervoeren ook passagiers.”, zei de kerverse papa.
De iets te onervaren conducteur stond met zijn bek vol tanden. Het moest even bezinken. Indirecte collega.
“Eh, ja. Eh, maar eh. Het zou wel netter zijn als je me even van te voren had aangesproken.”, zei de conducteur.
Papa met baby zocht naar volgende lulsmoes.
“Normaal zou ik dat ook doen. Maar eh, als indirecte collega’s is dat toch niet nodig, bro.”, kwebbelt papa verder.
Vooral dat “bro”….
De eerste vochtige plek in mijn broek was een feit. Ik zeek bijna in mijn broek van het lachen. De nu toch wat onzeker wordende conducteur dacht na.
“Eh, ja. Eh, okay.”, komt er hakkelend uit.
“Dacht ik ook collega”, zei papa.
De conducteur liep weg. Ik was stomverbaasd van het toneelstukje dat zich voor mijn neus had afgespeeld. Ik was eigenlijk het liefst achter de conducteur aangelopen met mijn verhaaltje.
Eh, conducteur. Sorry, collega. Ik wilde even zeggen dat ik vanaf nu met mijn tweede klasse kaartje ook gewoon eerste klasse neerplof. We zijn namelijk indirect collega’s. Ik werk namelijk voor Stedin en de stroom waar jullie schattige treintjes op rijden komt via onze draadjes. Dus bedankt, ey bro.
Openbaar vervoer. Doorlopend theater. Heerlijk!