Ik fiets sinds twee dagen weer naar mijn werk. Heerlijk. Twintig minuten van deur tot deur. Wat heb ik dat al die jaren gemist. Mijn gladgeschoren bolletje zachtjes gestreeld door de frisse ochtendlucht. Hemels.
Om half acht zat ik vanmorgen al achter mijn burootje te stralen. Ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar de kans dat ik medewerker-van-de-maand wordt is enorm groot.
Na deze twee dagen wil ik toch even iets delen. Iets waarvan ik geleerd heb en waar ik zowaar een ander een bijzonder groot plezier mee kan doen. Mocht je vast zijn blijven hangen in je kleutertijd of inmiddels al je tanden kwijt zijn, dan heb je hier niets aan. Dan is mijn ervaring voor jou juist een uitkomst. Een vondst.
Fiets, rugtas, banaan, snelbinders.
Deze vier hebben niets gemeen. Sterker nog, ze passen helemaal niet bij elkaar. Proefondervindelijk vastgesteld vanmorgen om drie minuten over half acht te Heinenoord.
Zoals ik al schreef, hou je van een Olvarit fruithapje? Dan gewoon doen. Gewoon alle vier de ingrediënten samenvoegen. In alle andere gevallen is het niet slim. Fataal zelfs.
Mijn innige deelneming gaat uit naar mijn banaan. Hij heeft de rit van twintig minuten niet overleefd. Zijn jasje ook niet.
Pasgeleden mijn spottende blog over rescued bananas en nog geen maand later vermoord ik er zelf één.
Mea Culpa.