In de vorige eeuw was het summum van genot en vertier een voorstelling van legende John Lanting op de zwart-witte televisie. De straten waren verlaten en heel Nederland, van bejaard tot net geboren, zat aan de buis gekluisterd.
Even voor de duidelijkheid en voor de latere generaties de volgende toelichting. Televisies waren niet zwart-wit gestreept, maar het beeld had geen kleur. Echt waar. Jarenlang hebben ze niet geweten dat Sinterklaas eigenlijk een rode mantel had. Of de make-up in die tijd ook zwart-wit was weet ik eigenlijk niet. Maakt voor het verhaal ook niet zo veel uit.
Het was altijd chaos bij vriendje John. Heel veel deuren met heel veel mensen die heel druk deden en in en uit liepen. Hoge stemmetjes, vreemde situaties en bijna altijd met geheime relaties en verhoudingen als onderwerp. Een halfnaakte juffrouw was altijd weer een hoogtepunt in de voorstelling. Het sublieme geluksmomentje was wanneer de acteurs zelf in de lach schoten. Dan was het pas echt geslaagd. Heel bijzonder allemaal.
Samenvatting. Je hebt er niets aan gemist. Het hoorde bij die tijd en dat was okay. Ik heb het nooit gesnapt. Nu hebben we de Meilandjes. Ook chaos.
Theater van de lach. Ik dacht dat het niet meer bestond. Vergane glorie. Maar nee. Het is er nog steeds maar heet nu anders.
Vereniging van Eigenaren Carnisse Bogen is de nieuwe naam.
Ja, inderdaad. Mijn eigen vereniging. Mijn kluppie zichzelf doodvervelende dinosaurussen die twee keer per jaar een voorstelling geven. Gisteravond was het weer zover. En ik was er bij. Ik moest er bij zijn.
Mijn overactieve bemoeizuchtige buurvrouw verderop die helemaal echt niet last van mijn videodeurbel had was namelijk in actie gekomen tegen dit fenomeen. Weet je het weer? Ze had onderzoek gedaan bij dé instanties en hunkerde naar gerechtigheid.
Hele toestanden en nu was de stemming. De uitslag was hoogst amusant. Alle bewoners geen bezwaar op twee na. Inderdaad, tutje zelf en haar onderbuurman. Ze liep een beetje rood aan. Theater van de lach. En door.
We gingen verder.
De schoonmaker en zijn vrouw. Klachten. Ze doen het niet goed en spreken ook geen Nederlands. Dat laatste is niet zo verwonderlijk, want er is verder niemand te vinden die dat ondankbare werk voor dat hongerloon wil doen. Stemming. Uitslag. Ontslagen. Nederland op zijn triest.
Maar het hoogtepunt was dat er uit de rondgang over de kwaliteit van de schoonmakers iets veel belangrijkers naar voren was gekomen. De poes van een bewoonster kreeg namelijk enorme stress van het geluid van de stofzuiger van de schoonmakers. Ik riep dat ze het beste op die momenten haar poes het beste even af kon dekken. Theater van de lach.
Het ging maar door. Van peperdure nepbloemenboeketten in de centrale hallen tot illegale haakjes op deuren. Ik heb met stomme verbazing zitten luisteren.
Veel emoties, wijzende vingertjes, veel ingebeelde kennis van zaken en nog meer afgunst. Het blijft voor mij een raadsel waarom je op latere leeftijd en na twee wereldoorlogen je zo druk kunt maken over de futiliteiten des levens.
Aan het einde heb ik mijn hand nog even opgestoken. Ik had een kort vraagje. Ik vroeg me namelijk af of we ons niet met belangrijkere zaken moesten bezighouden en dat ik me verbaasde over wat er besproken was. Sommige dino’s knikten instemmend, de anderen in totale verwarring van de voorstelling.
Ik sloot af met de mededeling dat ik na afronding van de videodeurbelvoorstelling mij voor onbepaalde tijd zou afzonderen van de vereniging. Voortaan krijgen ze een volmacht. Ik kijk nog liever iedere zes maanden naar een voorstelling van vriendje John.