Gisteren nog een woestijn en vandaag de oase. Het laat maar weer eens zien hoe veranderlijk het leven is. Het was heerlijk gisteren. Dikke druppels kletterden en spetterden op mijn gladgeschoren bolletje. Ik hou d’r van. Na drie jaar hittegolf is iedere regenbui voor mij een meteorologisch orgasme.
Maar vanmorgen werd dat geluksgevoel plotseling ruw verstoord.
Ik was vroeg wakker en het eerste wat ik dan doe is even kijken of er nog uiterst belangrijke berichten in mijn meelboks, watsap of feesboek staan. Stel je voor dat ik iets te laat zou lezen. Deze keer maar goed ook.
Ik krijg wel vaker berichten of reacties op mijn schrijfsels, maar zoals ik al eerder schreef reageer ik daar niet op. Daar heb ik het natuurlijk veel te druk voor en anders is het de ene keer wel en de andere keer niet. Scheve gezichten en huilbuien tot gevolg. Niet doen.
Maar vanmorgen was het anders. Ik heb geen andere keuze dan mijn verantwoordelijkheid te pakken als schrijver zoals mijn vriendin Yvonne C. zou zeggen.
Ik zag een lange reactie onder mijn laatste bericht. Zo lang dat het direct mijn aandacht trok. Door mijn halfopen slaperige oogjes las ik de tekst en toen zag ik het staan. Mijn alarmbellen gingen direct af.
Onbehagelijk.
Kijk, mijn blogjes zullen best wel eens iemand tegen het been stoten of doen fronsen, maar dat hoort erbij. Ik kan niet wakker liggen van ieder teer zieltje. Onbegonnen werk. Maar dit klonk bijna als een noodkreet van vriendje G uit Hengelooooooooooo.
“Haha, grappig lieffie. Hengelo met heel veel oooooooo’s. Ik hoor het hem zeggen”.
Eerlijkheid gebied me op te biechten. Ik heb zelf de uitzending van mijn Editie NL vriendjes niet afgekeken. Ik haakte namelijk al af bij de intro van het zeer informatieve Titanic-item. Voor mij is Editie NL en RTL Boulevard niets meer dan achtergrondmuziek bij mijn eten. En een heerlijke inspiratiebron door de onbenulligheden die ze soms uitkramen. Sorry Rachel en Dreetje.
Maar terug naar vriendje G, want die zit daar helemaal beduusd op zijn bankje smachtend naar een antwoord en verlossing van de onbehaaglijkheid.
“Ik vind het lief dat je dat voor hem doet. Ook voor vriendje A, want die zit er toch maar mooi naast.”
Ja, je hebt gelijk mannetje. Ik voel de morele plicht.
Lief vriendje G, het is eigenlijk heel simpel.
Daar gaan we. Wat betreft de woestijn is mijn advies, niet gaan. Dat is eigenlijk gewoon het beste. Te droog, zand in je Gucci’s, geen winkels, geen leuke barretjes. Probleem opgelost.
Wat betreft het kwart miljoen dollar kostende tripje naar Leonardo Di Caprio, niet doen. Te duur, te gevaarlijk. Kom mijn boek maar een keer inzien als je dat wrak zo graag wil zien.
“Voelt het beter lieffie?”
Ja, het lucht me op dat ik dit heb kunnen doen. Het zat me de hele ochtend dwars.