In 2020 zijn Klaas en ik begonnen met onze zoektocht naar een huis in Spanje. Eigenlijk waren we natuurlijk al begonnen in 2017, maar dat was in Sitges waar de prijzen toen al door het dak waren geschoten.
We konden met ons behoorlijk ruime budget kiezen tussen een bouwval en een pand wat volgens mij gebombardeerd was. Volgens de hoogblonde makelaar Suzy overigens steeds weer een buitenkans die we met een duizendje of dertig om konden toveren tot een paleisje. Zelfs Hans Klok durfde het niet aan. We hebben de zoektocht na acht huizen en evenveel ontgoochelingen maar stopgezet.
Sitges staat overigens inmiddels in de top vijf van duurste steden in Spanje. Suzy is er bijzonder blij mee. Ze werkt op provisie.
Terug naar 2020. We waren begonnen in Ontinyent. Een provinciestad hier een klein uurtje vandaan richting het zuiden. Het allereerste huis wat we bezochten. Vlakbij de stad volgens de makelaar. De werkelijkheid was dat het letterlijk op de top van een berg stond en dat Ontinyent met zijn dertigduizend inwoners was gereduceerd tot een stipje zo groot als een waterdruppel. Heel fijn zo’n makelaar die naar je wensenlijstje kijkt.
Het was helemaal niets. Het was er dor, heet en stoffig. Helemaal niet zo mooi als de omgeving van Montserrat waar we een huisje huurden. Na het eerste huis hebben we Ontinyent verlaten en hebben alle andere twaalf bezichtigingen daar afgezegd. Het zoekgebied was wel gelijk een heel stuk kleiner en overzichtelijker.
Maar nu was ik er afgelopen weekend. Op bezoek bij familie die er een huis hebben gekocht en dat aan het verbouwen zijn. Wat ben ik overigens blij dat ik die fase ver achter me heb liggen en volledig heb verbannen uit mijn interne harde schijf. Stenen, cement, stof, zand. Zo herkenbaar. Mochten jullie dit lezen, het komt echt goed. Nog even en je lacht er om.
Ontinyent is prachtig. Groen, bergachtig met enorme rotspartijen. Door de stad loopt een soort diepe kloof met stromend water en watervallen. Echt heel mooi. Goede restaurants, winkels, alles er op en eraan zonder de drukte van een grote stad als Valencia. Veel oude gebouwen en historie. Ik vond het er heerlijk.
Zo zie je maar. Een eerste indruk kan soms volledig je beeld kleuren. Waarschijnlijk was het allemaal een beetje overweldigend destijds. Het eerste huis, de hitte en de nieuwe omgeving. Gelukkig is het nooit te laat om iets nog eens een kans te geven en je beeld en mening erover te herzien.
Een situatie als dit doet me altijd aan iets denken wat inmiddels al vele jaren geleden gebeurd is. Klaas en ik leerden iemand kennen. Het was de nieuwe vriend van een vriend van ons. Bij de eerste ontmoeting wist ik niet wat ik er mee moest. Uitgesproken, recht-voor-je-raap, temperamentvol. Ik snapte hem niet en besloot maar dat het geen kans zou hebben om elkaar aardig te vinden. Het zou blijven bij “hallo” en “hoe gaat het”.
Tot een paar maanden later de persoon in kwestie me recht op man af confronteerde met de zin ‘jij moet mij niet helemaal he?’. Ik ging op mijn harde schijf razendsnel op zoek naar het politiek correcte antwoord. Tevergeefs. Mijn gezicht sprak blijkbaar boekdelen. Hopeloos verloren en de enige optie was het te bevestigen. Wat gênant!
‘Eh, nee, ik vind je moeilijk te peilen en plaatsen’. Wat volgde was een gesprek tussen twee mensen om elkaar te ontdekken. Het groeide door de jaren heen uit tot een vriendschap met iemand die ik bijzonder graag mag en waardeer. Zo kan het dus gaan.
Dus sorry Ontinyent, aangenaam nogmaals kennis te maken.