Blijkbaar is dit een term die eigenlijk hoort bij je gewicht. Dan weer zwaar en dan weer licht. Als een jojo op en neer. Gekke term trouwens, maar dat terzijde.
Over mijn gewicht gaan we het niet meer hebben. Geen zin in nu. Maar wel over jojo. Ik heb namelijk last van een heel ander soort jojo-effect. Vooropgesteld, ik ben een weegschaal. Een echte. Links, rechts, kort, lang, donker, licht, yin, yang en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nooit gemerkt aan me? Lief van je, maar dat geloof ik niet. Je leert jezelf door de jaren steeds beter kennen en ik kan bijzonder goed om mijn eigen gedrag lachen gelukkig. Maar vermoeiend en verwarrend is het soms wel hoor.
Mijn jojo-effect is zo erg dat ik van Klaas niets meer mocht kopen of bestellen in winkels waar je niet zonder problemen iets kan terugbrengen of terugsturen en je zonder te veel uitleg je geld terugkrijgt. ‘Laat de kaartjes er even aanzitten en bewaar de doos nog even’. Zo flauw Klaas. Vandaag de perfecte tas gevonden (´alweer? Ja, alweer Klaas´) en morgen terugbrengen omdat hij het toch niet helemaal ongeveer exact was. Heel vermoeiend. Voor Klaas natuurlijk, maar ook voor de winkel en ikzelf. PostNL, UPS, DPD, DHL en alle andere doosjesbezorgmannetjes waren er overigens wel heel blij mee. In de crisistijd heb ik er eigenhandig voor gezorgd dat een flink aantal mensen hun baan kon houden. Bij de Bruna op IJburg wist iedereen mijn naam en had ik volgens mij een eigen plank in het magazijn.
Is het nou eigenlijk gewoon “Bruna” of “de Bruna”. Straks even met Paulien Cornelisse appen.
Ik kan totaal enthousiast over iets zijn en dan even later, zonder vast tijdsbestek of aanwijsbare reden, opeens dat gevoel kwijt zijn. Te veel gedoe, te eng, te veel, te snel, te van alles. Het gekke is dat ik eigenlijk helemaal niet van verandering hou. Het liefst moeten dingen heel stabiel blijven. Een weegschaal. Ik doe er vervolgens wel bijzonder goed mijn best voor om mijn leven zo nu en dan even lekker op te schudden. Snap jij het nog? Ik soms niet. Heel tegenstrijdig. Er is vast een boek over geschreven.
Mijn lieve interniste Michele zei ooit tegen me "Marc, je bent natuurlijk wel een halve Asperger". Ik moest even opzoeken wat dat was. Iets met asperges? Nee, iets met autisme. Gelukkig ben ik maar een halve Asperger. Dat scheelt dan weer. Ik accepteer mezelf maar zoals ik ben. Met of zonder labeltje. Dat lijkt me maar het beste.
Ik heb wel het idee dat door wat er allemaal gebeurd is de afgelopen twee jaar het nog erger is dan eerst. Heel vermoeiend. Het hoort waarschijnlijk bij het (her)ontdekken van het leven. Ik vind het in ieder geval een mooi argument. Mijn geweldige coach Lisette omschreef het als een "kip zonder kop" door het leven rennen. "Hoort er allemaal bij", zei ze. Dus ik ga er van uit dat ergens in de toekomst deze kip zijn kop wel weer terugkrijgt.
Hoe dan ook. Ik heb in ieder geval besloten een ander sterrenbeeld aan te vragen. Dat gaat helpen, ik voel het. Tegenwoordig kun je je naam en je geslacht veranderen als je dat wilt of het nodig is, dus waarom mijn sterrenbeeld niet?