Leuk een pakketje! Van wie of wat?
Nee, niet zo’n pakketje. Sinds ik definitief heb besloten dat ik terug keer naar Nederland wordt er niet meer geïnvesteerd hier. Het gaat echter wel over een pakketje.
Ik zoek graag dingen uit en wil weten waar ik tegenaan kan lopen als ik iets ga doen. Soms iets te veel of te diep, maar zo hebben we allemaal wel afwijkingen. Het voordeel is wel dat ik zelden voor echt rare verrassingen kom te staan. Dat heeft me in het emigratietraject behoorlijk geholpen. Ik kan dan ook smakelijk lachen om mensen die deze kant op willen komen, of er al zijn, en die werkelijk geen idee hebben wat te doen en in welke volgorde. Stapelgek zou ik worden. Ik ga er dus gewoon mee door en ben al druk bezig mijn remigratie in beeld te brengen.
Op die zoektocht kom je soms vreemde en bizarre dingen tegen. Vooral van mensen die al geëmigreerd zijn en zichzelf hebben verheven tot een soort allesomvattende almanak. En als je dan ziet wat ze schrijven springen de tranen in je ogen. Of je weet iets, of je houdt je snavel. Geen flauwekul rond spreiden en een ander met de gebakken sinaasappelen opzadelen.
“Dat moet peren zijn, Marc”.
Ja, dat weet ik, maar sinaasappelen is meer toepasselijk hier in Spanje.
Klaas gaat met me mee. In mijn hart, maar ik denk ook de urn. Ik ben er nog niet helemaal uit. De belofte is dat we na mijn dood samen worden uitgestrooid boven op de berg. Ik twijfel of ik al een deel van hem daar wil uitstrooien, zodat er een deel van hem hier blijft. Hier op zijn geliefde plek. Ik ga er nog over nadenken en ergens wordt het me wel duidelijk. Als ik twijfel gaat hij gewoon helemaal mee.
En daar was ik dus naar op zoek. De regels voor het meenemen van een urn in het vliegtuig. Het blijkt geen probleem te zijn. Liever heeft KLM wel dat hij ingepakt is en niet als urn herkenbaar is.
“Lieve KLM, ik ga heus niet die twee uur met de urn van mijn overleden man op mijn schoot zitten. Zo ver ben ik zelf ook nog wel ontwikkeld. Ik zal hem netjes inpakken. Dat is ook wel nodig, want soms is de temperatuur in uw kisten nog lager dan in mijn koelkast. Mijn man hield van de warmte.”
Tijdens het zoeken stuit ik op een website van een mevrouw die volgens haar eigen zeggen “al dertig jaar advies geeft over het internationaal vervoeren van urnen”. Een echte expert zou je zeggen. Maar dan struikel ik over een stukje tekst dat ik twee keer moet lezen om het tot me door te laten dringen.
“…dan kunt u de urn ook gewoon als postpakket versturen bij PostNL”.
Neem je me nou in de maling? Het is overigens versturen “met” of “via” en zeker niet “bij”. Maar dat even terzijde.
Ziet die mevrouw mij nou werkelijk bij het postkantoor binnenlopen waar ik vervolgens een paar postzegels op de urn plak?
“Hallo PostNL-mevrouw, graag versturen met trek en trees. Mijn man raakt nogal snel de weg kwijt. Wat gebeurt er trouwens als u hem kwijtraakt, gaat er dan een Amber Alert uit?”
Ik ga maar geen gebruik maken van de dertig-jaar-ervaring-met-urnen-mevrouw. Ik regel het zelf wel. Dat lijkt me beter voor mij, voor Klaas en voor degene die per ongeluk het verkeerde pakketje bezorgd krijgt.