Stapelgek. Dat zijn we. Dineke en ik. Onomstotelijk bewezen vandaag.
We waren bij Ikea en de bouwmarkt geweest. Alweer? Ja, alweer. Maar deze keer niet om dingen te kopen, maar om dingen terug te brengen.
Peertje zal trots op me zijn.
“Had je het echt nodig?”
Nee Peer, blijkbaar dus niet.
“Goed bezig, Marcie”
Mea Culpa Peertje
Dus vandaag geld verdiend, gevoelsmatig dan tenminste.
Het was gezellig met Dineke. Veel gelachen zoals altijd. We waren op weg naar huis, moe en een beetje melig. We staan voor een stoplicht te wachten en op de hoek staan twee mannen met een professionele filmcamera opnames te maken van het kruispunt.
“Als we straks daar langsrijden gaan we allebei heel hard uit het raam zwaaien”, zegt ze heel serieus.
“Oh, dat zat ik ook al te bedenken. Is dat niet gek?”
“Ja, daarom doen we het”
Het klonk als een perfecte reden om door te zetten.
Het stoplicht floept op groen en langzaam rijden we het kruispunt op. Als we nog langzamer voorbij de mannen met de camera rijden, beginnen we allebei hard te zwaaien uit het raam.
“Joehoeeee!”, roepen we heel hard.
Twee totaal verbaasde gezichten staren ons aan. De ene moet een beetje lachen en de andere is volledig uit het lood geslagen en kijkt ons aan met een blik die ons nog harder laat lachen dan dat we al deden. We liggen helemaal dubbel. Die blik van die man.
“Nou, doeiiiiiii!”
En weg zijn we. Een kwartier later zijn we nog niet klaar met lachen. Wij hadden een camera moeten hebben! Om die man zijn gezicht te filmen.
Kan het nou nooit eens normaal met jullie? Nee, sorry Pascalle. Maar deze keer was het overduidelijk jouw moeder die begon. Ik werd meegesleept. I’m innocent!
Tot zover stapelgek, voor nu dan tenminste. Nu even over stapel.
Een stapel stenen. Het was Klaas zijn vaste uitspraak.
Het is maar een stapel stenen. Iedere keer als we iets kochten of verkochten was dat steevast zijn opmerking. En hij heeft gelijk. Een huis, hoe mooi ook, is niet meer dan een stapel stenen. De waarde wordt bepaald door hele andere factoren. Door de mensen die er wonen. Door liefde.
De laatste twee dagen moet ik veel aan die opmerking denken. Ook het huis hier is een stapel stenen. Een droom, een heel mooi huis op een hele mooie plaats. Maar wel een stapel stenen. De factoren die er meerwaarde aan moeten geven zijn er niet meer.
Zou Klaas dan willen dat ik er bleef wonen ook al doet het zeer, ik stilsta en vereenzaam? Nee, dat geloof ik niet. Alles wat we ooit gedaan hebben deden we omdat we ons allebei goed voelden bij iets. Geen concessies. Klaas zit in mijn hart, in mijn hoofd en gedachten. Niet in deze stapel stenen.
Dat dit prachtige huis, deze prachtige plek me ervan weerhoudt om mijn leven op te pakken en voort te zetten is de laatste dagen meer duidelijk geworden. Dat is een proces. Een proces van durven voelen, van durven toelaten, van accepteren en van loslaten. Loslaten zonder Klaas los te laten.
Waar mijn zoektocht de komende maanden toe leidt weet ik nog niet. Ik heb mijn vermoedens en gevoelens, maar het is een lopend proces. Maar waar het ook is, hij is bij me. Zoals dat altijd is geweest.
Stapel. Stapelgek. Op jou. Voor altijd en overal.