Nee, het is geen spelfout. Het is bewust. Rouwen voelt soms zo hard en koud aan dat “rauw” het nog beter samenvat dan “rouw”. En daar komt bij dat ik gewoonweg niet begrijp, of besef, wat rouwen nou eigenlijk is.
Ik weet nog goed dat Klaas zijn moeder overleed. We zagen bij mijn schoonvader alle fases voorbij komen. Van het uitvaartbedrijf hadden we een boek over rouw gekregen en je wist bijna van week tot week in welke fase hij zat of ging komen. Maar blijkbaar is rouw makkelijker te herkennen en begrijpen bij een ander dan bij jezelf. Ik ga door allerlei fases en gevoelens heen en loop soms als een kip door het leven op zoek naar het leven. Geen idee hoe of wat, totdat een ander zegt ‘maar ja, dat hoort bij je rouwproces’. O ja, daar was ik mee bezig. Bedankt voor de reminder.
Een nieuw leven opbouwen. Je moet het, je wilt het, je hebt het hem beloofd. Maar tegelijk moet ik helemaal niets, wil ik het niet en had het leven me dit niet moeten opleggen. Zo gaat het in mijn hoofd. Zeker nu ik zo met mijn zoektocht naar werk bezig ben is de verwarring soms groot.
Klaas wilde eigenlijk niet dat ik weer zou gaan werken. Hij ving dat een keer op in een gesprek dat ik met iemand had. Pas toen we ’s avonds gingen slapen begon hij er over. Het maakte hem verdrietig dat ik weer zou moeten gaan werken. Ik legde hem uit dat het niet hoeft, maar dat ik het nodig heb om een basis voor mijn verdere leven te creëren. Hij zei dat hij het snapte, maar na vijfentwintig jaar samen kon ik in zijn ogen iets anders lezen. We hebben het er daarna niet meer over gehad. Dat ging ook niet meer.
Zeven dagen geleden was het negen maanden geleden. Negen maanden. Precies de tijd om een nieuw leven te laten ontstaan. Het is lang en kort tegelijk. Heel verwarrend.
Soms is er opeens vanuit het niets een golf van verdriet. Een liedje, een gedachte, een plek, een geluid. Het kan van alles zijn. Van de week besefte ik me ineens dat ik niet meer wist hoe zijn stem klonk. Mijn oplossing was een video opzoeken, maar dat was niet echt de juiste oplossing ’s nachts om één uur. Ik was volledig de weg kwijt. Gisteren deed Dolly Parton er nog een schepje bovenop met “I will always love you”. Is het je wel eens opgevallen dat na heftige gebeurtenissen zoals afscheid, verlies, dood bijna ieder liedje wel zinnen bevat die helemaal op jou lijken te slaan? Terwijl je op andere momenten in je leven datzelfde liedje honderd keer gehoord hebt en achteloos meezong.
Ik koop maar geen boek. Ik volg zo goed als het kan de golven van het leven en kijk waar het me naar toe brengt. En zo nu en dan gooi ik er gewoon een paar liter verdriet uit. ‘Het komt goed’, zou Klaas zeggen.
O ja, “Rouw is de puurste vorm van liefde”. Dat las ik pasgeleden ergens.