Eigenlijk zou dit een brief aan Klaas moeten worden. Het valt namelijk onder het hoofdstukje dingen-die-ik-je-nog-moet-zeggen.
Ik was er goed in. Heel goed zelfs. In het verklaren waarom iets echt nodig of nuttig was. Bij ieder apparaat of technisch snufje dat ik het huis binnen haalde of smokkelde was er altijd de vraag “of we dat wel nodig hadden”. “Ja, dat hebben we”, was mijn standaard antwoord gevolgd door een vaak veel te lange uitleg en aanvullende verklaring.
Ik was er soms dan ook niet zeker van of zijn bevestiging een volwaardige instemming of een kwestie van dan-ben-ik-er-maar-vanaf antwoord.
Klaas was ook niet van de technische snufjes. De overstap van de compact-disc, naar empeedrie en vervolgens Spotify was eigenlijk al een brug te ver. Het liefst had hij in de auto gewoon een ouderwets gebrand deeveedeetje. Ja, je kunt de jongen wel uit het platteland halen, maar het platteland niet uit de jongen. Hij vond het allemaal maar een gedoe. Het ging helemaal verkeerd als we een nieuwe afstandsbediening hadden of, nog erger, meerdere.
Ik zat eens in de trein van werk naar huis. Het was laat. Ik had op mijn werk wat gegeten en Klaas zou thuis wat opwarmen in de magnetron. Het was vragen om problemen. Ik had beter moeten weten. Mijn telefoon ging en ten overstaan van een volle trein heb ik hem gedurende tien minuten stap voor stap door het opwarmingsproces geleid. Iedereen zat me naar me te kijken. Ik legde de wagon uit dat mijn oma het allemaal niet meer zo goed kon volgen. Tja, je moet wat. Na dit voorval heb ik een blaadje gemaakt met daarop de iconen en stappen. Het had een cursus magnetron-voor-dummies kunnen zijn. Ging het daarna beter? Nee. Maar ach, ik hield van die vent. Dus wat maakt het uit.
Ik had een föhn besteld bij Amazon en die werd door mijn doosjesmeneer bezorgd. “Wat moeten wij in hemelsnaam met een föhn?”, vroeg Klaas. “Die is voor in het gastenverblijf”. “Huh, kunnen ze die niet zelf meenemen?”. “Nee, dit verhoogt de kans op goede recensies”. Ik kreeg een meewarige blik als antwoord. Het was ook wel een heel slecht excuus om deze aankoop te vergoelijken. Ik wist effe niets beter.
Tot vandaag! Dus een brief aan Klaas.
Hi lieffie, weet je nog dat je die kleurige fleurige groene fauteuils van Ikea zo mooi vond? Die hebben we toen gekocht. Ze staan er nog steeds en blijven ook staan, hoor. Maar, ze worden na verloop van tijd wat smoezelig op de zittingen en armleuningen. Vandaag heb ik ze met een speciale reiniger schoongemaakt. Als nieuw, maar wel zeiknat. Voel je hem al aankomen? Ik heb ze met de föhn die ik gelukkig had gekocht droog gewapperd!”
Liefs van mij.