Het klinkt bijna alsof ik één of andere betaalde heer-van-plezier-per-uur heb besteld. Maar helaas, zo’n smeuïge blog wordt het deze keer niet. Ik bedenk me ook dat er hele generaties zijn die bij het woord “dinky toy” geen enkele hersenactiviteit bespeuren.
Geen probleem. Het zijn autootjes om mee te spelen. Ergens in de vorige eeuw waren ze wereldberoemd. Ik speelde er volgens mij niet mee. Ik had het te druk met poppen, toneelstukjes en Abba. Tja, de signalen waren er dus vroeger al.
Mijn rijbewijs-saga is nog steeds gaande. Om precies te zijn mijn hoe-kom-ik-toch-onder-mijn-rijbewijs-uit saga. Saga. Mooi woord trouwens. Ik zie trouwens op internet dat “saga” nu in het straattaalwoordenboek “sigaret” betekent.
Okay, twee afdwalingen verder inmiddels. Gaat lekker Marc.
Mijn favoriete rijbewijs-escape is het halen van een brommerrijbewijs, AM-rijbewijs voor de ervaringsdeskundigen onder ons. Theorietje halen, slalom-testje doen en klaar. Nou ja, op papier. Theorie voor het AM-rijbewijs kan hier alleen in het Spaans. Een no-go dus. Een slalom-testje met mijn slungelige lijf met beperkte motoriek wordt waarschijnlijk wel erg goed voor YouTube, maar ik heb sterk mijn twijfels over de score. Ook een no-go dus.
Maar toch bleef het AM-etje mijn meest ideale beeld van toekomstig vervoer. Tot eergisteren. Ik was namelijk in Valencia en besloot om een bezoek te brengen aan de plaatselijk brommertjesmobielenmeneer.
Twee kleine Spanjaarden heetten me welkom en keken vol verbazing van anderhalve meter omhoog naar die enorme buitenlander. Wat komt die bij ons doen? Moet hij in één van onze koekblikken? Ja, inderdaad. Buenos dias!
Ik stond naar een leuk kek rood modelletje te kijken en raapte al mijn moed bij elkaar om erin te gaan zitten. Ik zat. Daar was wel alles mee gezegd. Knieën tegen het stuur en mijn hoofd nog net niet als Fred Flintstone door het dak heen. Een no-go dus. Ze namen me mee naar een andere. Ook heel kek. Hij was inderdaad groter. Het scheelde overal zo’n vijf millimeter. Weer een no-go dus.
Adios. Geen hasta luego, want terugkomen doen we niet meer. Dat was wel duidelijk. Einde AM.
Maar er was eigenlijk iets anders en dat is waarom ik toch wel heel blij ben dat ik het bezoekje heb afgelegd. Ik ging in het eerste karretje zitten en kreeg gelijk een gedachte. Dit is gewoon een auto. Dit voelt niet anders dan toen ik drie jaar geleden in een Kia Picanto bij Kooijman zat. Ja, een beetje reclame. Ik hou mezelf voor de gek als ik niet in een auto wil (….durf te….) rijden, maar wel hierin stap. Bij een auto krijg ik tenminste nog een flink aantal lessen en leer ik er mee omgaan. Met dit ding ga ik na een slalomtest zo de weg op. Nou, neem van mij aan, daar wordt niemand beter van.
Levensgevaarlijk!
Dus ik ben eruit. Geen AM en geen brommertjesmobiel. Er blijft maar één ding over….
En daar ga ik dus weer rustig, heel rustig over nadenken. Rij voorzichtig.