Wat heb ik er toch een ongelofelijke bloedhekel aan. Bloedhekel, heel toepasselijk trouwens. Dat gezoem rond je hoofd. Mug. Even voor de duidelijkheid, ik refereer aan het beestje en niet aan de Belgische ambulance-helikopters.
In beide gevallen is het niet goed voor je als ze rond je hoofd zoemen, maar in het geval van de Belgische variant is het erg fijn dat ze er zijn.
De mug dus. Wat een uitvinding van Moeder Natuur. Ik kan geen reden verzinnen om goed te praten dat die beesten bestaan. Sinds een paar jaar ook nog eens een uitgebreider assortiment met die vervaarlijk uitziende wit-zwarte variant uit Afrika. De tijgermug. Zodra het hier geregend heeft komen ze met duizenden tegelijk tevoorschijn.
Gelukkig zijn zwaluwen en zwaluwnesten hier beschermd. Je mag ze niet weghalen en als ze je pakken betaal je een boete die nog harder jeukt dan een muggenbult. Waarom? Omdat één zwaluw per dag wel tweeduizend insecten kan opeten. Kijk, dat is nog eens ecologisch tuinieren.
Maar ook een zwaluw is niet perfect en mist soms een mug. Over die ene mug gaat het.
Ik had na mijn blog over mijn i7 processortje een lading aan berichten en tips ontvangen. De opvallendste en voorzien van een volledige beschrijving was van Ria, de welbekende tante van Klaas. Ik herkende de beschrijving. Het leek op een mindfulness oefening die ik wel eens gedaan heb.
Diezelfde avond besloot ik mijn processortje in slaap te wiegen met behulp van Ria. Ik lag in bed en liep de stappen van de beschrijving door. Ik voelde de rust in mijn hoofd en lijf komen. Alles ontspannen en zwaar. Mijn rechterbeen was al in het matras gezakt en mijn linkerbeen voor de helft. Dit ging goed. Dit wordt een nacht waar Doornroosje nog jaloers op zou zijn.
Maar toen. Gezoem. Een mug!
Ik was ontspannen en negeerde het. Niet op letten. Ken je dat? Hoe meer je besluit ergens niet op te letten, hoe erger het wordt. Kansloos. Het gezoem steeg naar honderd decibel bij mijn rechteroor. Ik sprong uit bed en deed het licht aan. Ik ging afronden wat die zwaluw niet was gelukt. Ik pakte mijn tennisracket met duizend volt en ging op jacht. Daarboven zat hij, in de hoek. Aanval. Wat vonken en klaar. Missie compleet.
Ik was wel gelijk klaarwakker. Mijn i7 draaide op volle toeren. Bedankt mug.
Het was een verloren zaak. Die avond zou ik niet weten of Ria haar techniek werkt. Het werd gewoon een nacht als alle anderen. Maar, gek genoeg gaf het elimineren van die mug me wel een goed gevoel.
Die viel me niet meer lastig die nacht.