Het is maandag tien weken geleden dat ik je met je kinderen vond. Vijf stuks. Dat was even schrikken. Ik ging er van uit dat het er één of twee zouden zijn. Maar, nu zijn ze er en van harte welkom. Toch moeten we even praten Mama.
Ik praat namelijk iedere keer tegen je als ik je zie, maar ik heb het idee dat het je ene pluizige oor ingaat en gelijk de andere weer uit. Ik weet dat je kunt praten. Inmiddels ken ik namelijk alle verschillende geluidjes en miauwtjes die je gebruikt om je kroost in het gareel te houden. Tijd voor ons gesprekje dus.
Van de week is voor het eerst de Mercadona bezorgdienst geweest met boodschappen. Negentig euro en de helft bestond uit kattenbrokjes (Adulto en Junior) en blikjes kattenvoer. De rest was voor mij. Ik ontbijt inmiddels niet meer en eet een paar keer per week brood. Het is maar dat je weet wat ik voor jou en je gezin moet laten. Ik doe het graag. Het plezier dat ik aan jullie beleef als ik jullie zie spelen en rennen maakt een hoop goed.
Maar dat spelen. Laten we daar even mee beginnen.
Je kinderen komen nu in de fase waarbij ouders alles van de tafels en kasten halen en hun huis omtoveren tot een kale toonzaal. Alles achter deuren en het liefst overal kindersloten en stootdoppen op. Dat hoeft gelukkig (nog) niet. Ik heb een enorme tuin. Duizend vierkante meter. Je had eerst besloten dat de vlonder onder de jacuzzi van jou was. Later besloot je de tuin aan de zijkant te confisqueren en om te toveren tot een soort van Ikea-ballenbak. Helemaal goed. Nou was ik nogal gehecht aan mijn drie bossen siergras die ik eerder dit jaar heb gekocht. Door de enorme hete en lange zomer hadden die een zware tijd achter de rug. Gelukkig kon ik ze redden met veel water (ik kan je de rekening laten zien…) en nog meer liefde en aandacht. Helaas heb je samen met je kinderen besloten dat het siergras eigenlijk het leukste van de hele tuin is. Van een afstand er bovenop springen, er bovenop gaan liggen en hele stoeipartijen er mee. Van de drie prachtig bossen is niets over. Ze zijn gedegradeerd tot een platte bodembedekker. Niets van over. Zo jammer dit.
Aan de zijkant was een stukje verf van de muur los. Ook dat is blijkbaar de ideale krabpaal. Nog even en het huis is weer in de oude kleur. Bedankt ook hiervoor. Ik wacht even met repareren en schilderen tot jullie bedaard zijn.
Ik schrijf bewust “jullie”. Kijk, dat je kinderen vijf losgeslagen kleuters zijn snap ik. Maar ik zie jou ook gewoon bovenop dat ex-siergras springen en stoeien. Je doet net zo hard mee! Ik had verwacht dat juist jij een beetje het goede voorbeeld zou geven. Ook zo jammer dit. Hoe dan ook, ik hou van jullie en jullie toveren steeds weer een lach op mijn gezicht als ik uit het raam stiekem meekijk.
Je kinderen hebben trouwens namen inmiddels. De helemaal zwarte is Blacky, de zwarte met grijze vegen is Spotty, de zwart met witte is Oreo, de Cyper met streepjes in zijn nek is Stripe en als laatste de andere Cyper met een beige vlek in zijn nek is Lion.
De meeste namen komen van Finn en zijn niet onderhandelbaar. Daar doet Finn niet aan.
O ja, beneden staat een vangkooi klaar. Kijk er even naar en loop er eens doorheen als je zin en tijd hebt. Er gebeurt niets. De kooi is niet voor jou bedoeld om je te vangen (echt waar...) en te laten steriliseren (echt waar...). Maar, als er binnenkort wat lekkers in ligt, dan mag je er gerust wat van eten.
Alvast bedankt voor de medewerking. Ook namens de dierenarts.