De blog die ik ooit had opgebouwd heb ik na het overlijden van Klaas offline gehaald en zoals ik misschien al eerder heb verteld is ook iedere vorm van een back-up in de prullenbak beland. Grondig aangepakt dus. Chapeau Marc!
Wel een mooie reden om zo nu en dan eens terug in de tijd te gaan en wat herinneringen op te halen. Klaas en ik hebben een hoop beleefd in die vijfentwintig jaar. Ik kom ook langzaam op een leeftijd dat je oude verhalen gaat vertellen aan je kleinkinderen. Die heb ik helaas niet, dus zijn jullie het slachtoffer. Voordeel is wel dat je de blog gewoon over kunt slaan of wegklikken. Bij een opa of oma die voor de vierendertigste keer een grappig verhaaltje vertelt moet je uit respect blijven luisteren en doen alsof je het nog nooit eerder gehoord hebt. Aan jou de keuze.
Brazilië. Juni tweeduizendveertien.
Klaas en ik hebben met Toyota en Kia prachtige reizen gemaakt. China, Hong Kong, Tanzania, Zanzibar en Zuid-Afrika. Indrukwekkende reizen. De laatste reis met Kia was naar Brazilië. De aanloop ernaartoe was bijna nog meer bijzonder dan de reis.
Klaas kwam op een avond thuis en zei dat we waarschijnlijk naar Brazilië moesten. Moesten nog wel. Gert en Saar konden vanwege een andere geplande reis niet mee en er hoorde toch eigenlijk wel iemand van de directie van Kooijman mee te gaan. Wij dus. Maar de terugreis van Brazilië was een week voor onze vakantie naar Sitges. Daar kwam ook nog bij dat de reis naar Brazilië vanwege het WK voetbal was. Nou, er zijn een hoop dingen waar ik verstand van heb, maar voetbal zit daar niet bij. Ik ken de regels niet en de enige reden dat ik een speler ken is vanwege zijn constante aanwezigheid in de roddelpers of omdat hij er erg prettugh uitziet. Als voorbeeld noem ik Beckham (we praten over een tijdje terug…), Neymar en Freddie Ljungberg, een Zweed die een reclamecampagne voor Calvin Klein heeft gedaan. Is het daarmee een beetje duidelijk?
Mooi, dan kunnen we verder.
Ik zei tegen Klaas dat ik daar toch eigenlijk echt geen zin in had. Te kort op elkaar en niets met voetbal. Hij vond hetzelfde. Maar een paar dagen later kwam hij weer. Het moest toch echt. Er moest iemand mee en alleen wilde hij niet. Dat wilde ik ook niet trouwens. We vonden het verschrikkelijk om van elkaar weg te zijn.
De volgende dag ben ik op mijn werk bij Eneco. Ik zit een meeting met het management. Mijn eigen manager Jos zit naast me. Mijn telefoon gaat. Ik druk hem weg. Hij gaat weer. Ik druk hem weer weg. Het is Klaas. Er is waarschijnlijk iets. Ik neem hem op en hij vertelt me dat we echt mee moeten en dat ze bij Kia onze informatie en paspoorten nodig hebben. “Kun je het echt niet regelen op je werk?”.
“Potverdomme”, roep ik.
Mijn manager kijkt me aan en vraagt wat er is. Ik leg hem uit dat ik eigenlijk over twee weken nog een week vrij moet hebben om met Klaas naar Brazilië te gaan. “Geen probleem toch joh”, zegt Jos. “Dan is daar trouwens wel voetbal hoor. Nederland tegen Spanje”. Ik vertel Jos dat het ook vanwege het WK is en dat er kaarten bij zitten voor de wedstrijd Nederland-Spanje. Een paar grote ogen staren me verbaast aan. “Donder op. Je houdt helemaal niet van voetbal. Dat is niet eerlijk!”. “Nee Jos, dat ik verplicht naar de andere kant van de wereld moet is niet eerlijk”. Hij kijkt me totaal ontredderd aan. Dit is even iets te veel voor de voetbalfanaat. Hoe oneerlijk kan het leven zijn.
Het was een prachtige reis. De accommodatie in een natuurreservaat was spectaculair. Maar het meest bijzonder was natuurlijk de historische wedstrijd van Nederland tegen Spanje. Vijf één voor Nederland. We zaten op de tweede rij en de beroemde schuiver van Robin van Persie die het eerste doelpunt maakte was recht voor onze neus. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld tegenover mijn manager. Daar zaten we dan, twee mannen in originele oranje-shirts met nul procent verstand van voetbal en op de eerste rang. Je zou voor minder door een groep voetbalhooligans aangevallen worden.
Hoe ging ik dat uitleggen als ik straks terug op mijn werk zou komen. “Tegen jou praat ik even een tijdje niet”. Dat was zijn reactie. We hebben er nog vaak om gelachen.
Klaas en ik werden opgezogen door het enthousiasme in het stadion. Iedereen was voor Nederland en het stadion ontplofte bijna na ieder doelpunt. Ik krijg weer kippenvel over mijn hele lijf als ik dit schrijf. Wat een ongelofelijke belevenis. Na de wedstrijd liepen alle Nederlanders een optocht door de stad Salvador. Alles wat oranje was werd aanbeden door de bevolking. Iedereen was Nederlander of voor Nederland.
We hebben het hele WK verder gevolgd in Sitges. Opeens waren Klaas en ik hardcore voetbalfans en net als iedereen bondscoach met bakken ervaring en inzicht. Geen angst, het is bij het WK gebleven. Nu hou ik me gewoon weer ouderwets bezig met voetballers in strakke Calvin Klein boxershorts.
De foto van Klaas en mij op de tribune zegt alles. Sorry nog Jos.