Nooit volwassen worden. Dat is Klaas en mij aardig gelukt. Altijd gek blijven doen. Hoe meer flauwekul en slap gelul, hoe kleurrijker het leven.
Klaas kon smakelijk lachen om dingen en was een gewillig slachtoffer voor gekke foto’s en filmpjes.
Ieder jaar keken we met veel plezier uit naar het maken van een gekke foto voor de kerstkaart. “Niet zo´n serieuze foto hoor, het moet iets geks zijn”, zei hij ieder jaar weer. Zodra de eerste kerst-flauwekul bij de Action in de schappen werd gepropt lagen wij in een slaapzak voor de deur om de eerste keuze te hebben voor de fotosessie.
Action. Dat doet me denken aan de kerst en oudjaar die we met familie en vrienden in ons tijdelijk huisje op ´t Eekhoornnest in Soest hebben gevierd. Klaas had een idee. We gingen het hele huisje omtoveren tot een kerst-bij-de-tokkies. Wij in de auto naar de Action in Amersfoort. We sloegen natuurlijk weer helemaal door. Drie van die enorme karren vol Chinese rotzooi. Het één nog lelijker en kitscheriger dan het ander. Dat hele huisje hing vol met slingers, bellen, sterren, hertjes, kerstmannen, sneeuw op de ramen en genoeg licht om een piloot in plaats van op Schiphol in Soest te laten landen. Zelfs de Tokkies zouden ervan op de vlucht slaan. “Is het niet te gek?”, vroeg hij me toen we een stap terug deden en onze creatie aanschouwden. Ja, het was zeker te gek. Te gek en te veel. Dus missie geslaagd.
Ik heb na de kerst nog een e-mail gekregen van de directie van Action. Ze hadden het beste jaar ooit gedraaid en Amersfoort was het best scorende filiaal.
Slap lullen zit in mijn genen. Van mijn vaders kant. Iedere keer als ik bij de Perquinen ben valt het me op dat we het allemaal doen en allemaal op dezelfde manier. Scherp, snel, ad rem, maar nooit kwetsend. Indommelen of even afgeleid zijn is wel riskant. Bij de les blijven is het advies.
Klaas op een wipkip in het dorp, Klaas in een opbergbak als bootje, Klaas als kabouter in de tuin, Klaas met een mondkapje als petje, Hendrik een taartje voeren. Alles kon. Niets was te gek.
Je vrienden en familie achterlaten is één van de niet te onderschatten bijkomstigheden van emigreren. Maar daar was Dineke. Dineke was echt zijn maatje. Hij was gek op die vrouw.
Twee gelijke zielen en allebei gek op gek doen. Een frisse avond op haar terras liep uit op een verkleedpartij met gehaakte spreien en pruiken. Als we toen een inval hadden gehad van de politie waren we allemaal linea recta afgevoerd naar een instelling. Niet meer recht te praten.
Dineke. Iedere keer als hij haar zag klaarde en vrolijkte hij op. Hij had dagen niet meer gelopen, maar als ze binnenkwam stond hij op en moest haar omhelzen. Tot in de laatste dagen. “Wat ga je doen Klaas?”. “Nou, opstaan om Dineke gedag te zeggen”. “Weet je het zeker?”. “Ja, natuurlijk”. Vanaf de eerste dag. Een band voor het leven, hoe kort dat ook was.
Ik heb besloten gek te blijven doen. Dineke ook. Omdat we het leuk vinden en als nalatenschap van Klaas. Heerlijk excuus toch? “Wat doen jullie raar?”. “Nee hoor, dat doen we voor Klaas”.
Nooit volwassen worden is volgens mij ook heel goed voor je mentale gezondheid. Het leven is pittig en verwarrend genoeg. Een vleugje gekte is dan best verfrissend.
En ach, die vreemde blikken van anderen die wel volwassen zijn geworden moet je gewoon negeren. Niet op letten. Ze kunnen er niets aan doen.