Het zijn woelige tijden. Ik heb het niet over de energieprijzen of de situatie op deze wonderlijke aardbol, maar over mijn eigen kleine leventje. Er is weer van alles gaande. Dat is me overigens niet vreemd.
Mijn hele leven is eigenlijk een bijzondere achtbaan met vele bochten en loopings. De vijfentwintig jaar met Klaas waren niet anders. Altijd wat en als er even niets was, dan verzonnen we wel weer wat. Nooit saai. Altijd goed voor smeuïge verhalen op verjaardagen. Niet alle smeuïge details hoor, we hielden wel rekening met ouderen, tere zieltjes en afwijkende doelgroepen.
Sociaal wenselijk heet dat geloof ik.
Gisteren was het een jaar geleden dat Klaas is overleden. Een jaar alweer. Een jaar pas. De avond ervoor vond ik veel zwaarder dan de dag zelf. Alles kwam voorbij. De laatste momenten naast zijn bed. Zijn ademhaling. De aanraking met zijn gezicht. Zijn zo herkenbare beweging met zijn wenkbrauwen. De volgende ochtend was het allemaal weg. Voor altijd. Buiten regende het. Binnen regende het. Tranen van onmacht, ongeloof en boosheid.
Dwars door dit alles heen raast de achtbaan door. Ons huis in Spanje verkocht. Een nieuw appartement in Nederland gekocht. Het is goed zo. Het voelt goed. Ik moet door.
Er komt weer een hoop bij kijken. De hele emigratie achterstevoren. Gelukkig is het in Nederland wat beter geregeld met digitale systemen. Dat scheelt.
Maar er is ook onrust. Grote onrust. Naast alle euforie van het vinden van een geweldige nieuwe plek en vooruitzicht om weer voor Stedin te gaan werken is er de andere kant van de medaille.
Spanje is in mineur. De afgrond lokt.
“Voor je vrienden daar?”
Nee, die redden zich best zonder mij hier.
“Voor MamaPoes en haar kittens?”.
Nee, ook die gaan zich redden en de nieuwe bewoonster is helemaal blij met de poezenfamilie.
“Voor wie dan?”.
Voor Annie. Voor Casa Alicia Annie om precies te zijn. Voor Ikea. Voor Amazon Spanje.
Sinds ik heb besloten terug te keren naar mijn vaderland is er een dramatische daling van de omzetten geconstateerd. Annie gaat het volgens mij niet redden. “He comes here everyday!”, zei ze kortgeleden opgetogen tegen Dineke. Nu ben ik al weken niet geweest.
Voor Ikea heb ik een hele stapel retouren staan. Heel fijn die driehonderdenvijfenzestig-dagen-retour-ook-al-is-het-uit-de-verpakking retourvoorwaarden. Ik ga van de week even cashen. Ze zullen het overleven, ze zijn groot genoeg. Maar ik ben bang dat de Spaanse aandeelhouders een magere uitkering krijgen. Bij Amazon zal het niet anders gaan. Daar kunnen zeker vijf bezorgers weg en een deel van het magazijn op slot.
Ik heb mijn best gedaan Spanje door de Corona-crisis heen te loodsen, maar het is voorbij. De portemonnee is dicht.
Ik ga verhuizen.
“O jee, dan gaat die portemonnee zeker weer wagenwijd open?”
Reken maar!