Ik leef op grote voet. Niet iedereen weet dat misschien, maar het is helaas waar. Nee, niet mijn uitgavenpatroon, al zou dat ook wel wat minder mogen soms. Nee, ik heb maat zesenveertig voeten. Op zich niet zo gek dat een lijf van bijna twee meter is uitgerust met een paar flinke steunen, maar het is wel groot.
Het wordt helemaal gek als ik sportschoenen koop van Nike. Dan heb ik omgerekend opeens maat zevenenveertig of erger. Alsof je een zeilboot besteld. Een schoenendoos waar een surfplank in past.
Een wat kleiner maatje zou fijn zijn. Niet tijdens de opruiming trouwens, dan heb ik juist weer het voordeel dat er altijd wel een leuk muiltje voor me overschiet tegen een aardig prijsje.
Maar iemand heeft geluisterd. Mijn gebeden werden verhoord. Ik pas sinds een week of wat in een veel kleinere schoen. Ik ben ongelofelijk blij, maar ik moet er een hoop voor doorstaan. Laat het me uitleggen.
In de maand december draait alles om liefde, samen zijn, naastenliefde en eten. Alle grote merken doen vervolgens een soort van wedstrijdje wie het leukste, liefste, ontroerendste, grappige, feestelijke filmpje maakt. Dat kost vervolgens zo verschrikkelijk veel geld, dat datzelfde filmpje honderden keren door je strot moet worden gedrukt. Geen ontkomen aan. Het voeren van ganzen voor paté is mishandeling van de bovenste plank, maar dit komt aardig in de buurt.
Het konijn van Kruidvat, de oma van Albert Heijn als kerstman, een lange rare teckel van de Hema, die lelijke beige tas van bolletje-punt-com, de emotionele toestand met de sneeuwpop van Jumbo en dat is nog maar een deel van de lange lijst. Iedere avond, ieder reclameblok op iedere zender. Er komt geen eind aan.
“Maar er zitten toch ook wel mooie bij?”
Ja, dat is zo. Maar ook die worden na honderdvierendertig keer een beetje vervelend.
Het is dus echt erg? Nee, nog erger. Ik vergeet namelijk de winnaar van dit jaar.
Mijn geliefde Duitse huismerkendealer Lidl. Die hebben ergens eerder dit jaar tijdens een stomdronken managementoverleg unaniem besloten om Alex Klaasen in te huren. Ze hebben hem blijkbaar gevraagd om alle geweldige dingen die hij ooit heeft gedaan te vergeten en nu een glansrijke mislukking neer te zetten. En dat is glansrijk gelukt.
Tenenkrommend slecht.
Daar heb je dus de reden van mijn kleine schoenmaat. Alex Klaasen heeft samen met de Lidl mijn tenen zo laten krommen dat ik nu met gemak in maatje tweeënveertig rondhuppel! Ik heb gelijk een hele nieuwe collectie aangeschaft.
Maar, hoe blij ik ook ben. Ik hoop echt dat alle grote-merken-meneren volgend jaar een heel klein budget vrijmaken voor de kerstreclame en dat ze het met vijf uitzendingen terugverdiend hebben.
Dat zou een mooie kerstgedachte zijn. Vrede zij met u.