Correct me if I’m wrong, maar ligt het nou aan mij of is steeds meer in deze wereld niet echt?
Ik heb namelijk dat gevoel. Instagram met allerlei filtertjes die je oma er uit laten zien als een gladgetrokken meisje van achttien, deep-fakes en nep-nieuws.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik hou niet van complottheorieën, maar iets of iemand is goed op weg om alles er anders uit te laten zien. En dan vooral mooier dan het is. En dat gebeurt dus blijkbaar overal. Ook op straat.
In mijn huis heb ik een heel mooi apparaat in het kastje onder de gootsteen staan. Dat slimme ding zuivert alle kalk, chloor en andere onnodige stofjes uit mijn drinkwater. Het resultaat is water waar een spaatje blauw nog een puntje aan kan zuigen. En, nog belangrijker, geen gesleep met die enorme Spaanse waterflessen van acht liter. Klaas en ik hebben dat in het begin nog gedaan, maar waren er snel over uit dat ook wij zo’n apparaat moesten hebben. Kalys heet ze.
Maar, ik begon me iets af te vragen. Is Kalys wat ik echt wil? Is ze echt zo goed? Zou er niet iets beter zijn? Iets mooiers? Iets lekkerders?
Het antwoord is “ja”.
Ik zat aan mijn, iets te slappe, kavee kon letsje op het terras bij Roma en toen stopte het antwoord op mijn vraag vlak voor mijn neus. Alsof het zo moest zijn en wederom een bewijs dat toeval niet bestaat.
Aguaservice.
Een vrachtwagentje vol met grote flessen heerlijk sprankelend water met daarbij een nog heerlijker, nog sprankelender Spaanse meneer. Dat en die moet ik in huis hebben. Allebei. Volgens de vrachtauto was de meneer drie maanden gratis. Een koopje voor zo’n overheerlijke meneer, eh water. Ik zag het al helemaal voor me. Iedere week bezoek van de water-meneer die met zijn sterke armen en bijbehorende biceps de watervoorraad komt aanvullen.
Ik greep mijn tas en zocht mijn telefoon. Gelijk aanmelden en straks thuis Kalys bij de container zetten.
Maar toen ging het verkeerd en viel alles als een kaartenhuis in elkaar. Het viel letterlijk en figuurlijk in het water. De deur van de cabine gaat open en de chauffeur gooit een been naar buiten om uit te stappen. Ik zat op het randje van mijn stoel.
Ik val vervolgens bijna van die stoel als ik zie dat het been van mijn geweldige water-meneer vastzit aan heel iemand anders. Een kleine iets kalende Spaanse meneer met een dikke buik waarover een T-shirt de vorm van een naveltruitje heeft gekregen. Wat een misleidende vrachtwagen. Wat een deceptie.
Na een paar minuten kwam ik weer een beetje tot mezelf en heb mijn telefoon terug in mijn tas gedaan. Afgerekend en naar huis.
Thuis heb ik Kalys een dikke knuffel gegeven en beloofd dat ze mag blijven.