Ik ben van mijn voetstuk gevallen. In dit geval van mijn zadel. Het was zo’n moment waarop je eerste reactie is om rond te kijken of niemand het gezien heeft. Niemand het gefilmd heeft.
Het lijkt erop dat ik een abonnement heb op domme zetten sinds ik in het zonnige Spanje woon. Dat zonnige is overigens ver te zoeken nu. Regenbuien die lijken op een aquarium dat omgekieperd wordt en fikse onweersbuien teisteren mijn huisje. Kaarsjes aan en op de bank met de kachel aan. Heerlijk.
Domme zetten.
Ik vertelde al over mijn op-een-ladder-met-losse-handen-een-rieten-mat-wegtrekken avontuur. Dat is helaas niet het enige. Een paar weken stond ik, bij gebrek aan bakboter van appie heijn gehaktballen te braden in olijfolie. Op zich niets verkeerd mee. Ik doe het vaker en ik kan met olijfolie inmiddels heel aardig bakken en braden. Maar ik besloot dat ik een jus wilde. Ik pak de pan van het vuur en hou hem onder de kraan om er water bij te doen. Ik schrok me te pletter. Het plofte en het spatte als een malle en ik moest een flinke stap terug doen. In een helder ogenblik pak ik een spatscherm en leg dat over de vervaarlijk sputterende pan. Opeens een keiharde klap en overal vet. Niet normaal. Alles onder de vetspetters. Dit had flink verkeerd af kunnen lopen Perquin.
Ik ben de keuken uitgegaan en heb mijn pannetje maar rustig laten bedaren. Een kwartier later ben ik met knikkende knietjes weer gaan kijken. Mijn honger was wel over.
Vandaag heb ik een nieuwe actie aan mijn lijstje toe kunnen voegen.
Ik was op weg naar een goeie vriendin in Godelleta voor een bakje koffie. Oh, die kent iedereen natuurlijk. Ik was dus op weg naar Pascalle. Op de fiets. Ondanks de waarschuwingen in de weer-app. Dat was een verzameling van regenbuitjes en onweer-iconen. Nou is het weerbericht hier net zo betrouwbaar als een lekke emmer. Met de zon strak aan de hemel houdt ie bij hoog en bij laag vol dat het regent, en andersom.
Dus, op de fiets. “Niet te flauw hoor”, zou Dineke zeggen.
Halverwege de route ben ik niet zeker. Linksaf of rechtsaf? Ik kan beter even een speldje vragen. Over het algemeen is Google Maps iets beter in routes dan ik. Eigenlijk is zelfs een kind van drie nog beter in routes dan ik. Geen enkel richtingsgevoel. Winkel in, winkel uit en steevast dezelfde kant op teruglopen. Hé, weer een Blokker, weer een Primark. Niet te doen. Klaas liep altijd volgzaam met me mee.
“Hier zijn we al geweest hoor lieffie.”
“Ja, weet ik.”
“Omdraaien maar weer?”
“Goed plan, haha.”
Het bleef grappig, maar wel heel vermoeiend, dat kan ik je wel vertellen. Maar laten we verder gaan.
Ik besluit te stoppen om Pascalle een appje te sturen. Ik stuur mijn fiets naar de zijkant van de weg en knijp mijn remmen in. Ik sta stil en til mijn rechtervoet van mijn pedaal af om af te stappen. Dan opeens besef ik me dat ik op twee centimeter van de rand van het asfalt sta en dat de greppel ernaast ruim dertig centimeter lager ligt. Heel even in een flits denk ik aan Klaas en Andy op hun hoge hakken. Die heb ik nu even heel hard en heel snel nodig.
Helaas, er is geen weg terug en geen houden aan. In een sierlijke boog stort mijn hele een-meter-zes-en-negentig en ruim honderd kilo wegende lijf naar de grond. In de greppel lig ik. Ik kon er smakelijk om lachen terwijl ik daar lag. Wat een toestand. Wat een vertoning. Verschrikkelijk.
Ik kijk om me heen en neem de schade op. Broek onder de modder. Stuur in de modder gedrukt. Pijnlijk kruis, maar geen blijvende schade aan de edele delen. Toch maar een damesfiets de volgende keer. Een sierlijke boog, stang en edele delen gaan slecht samen. Maar ik leef. Mijn trots is erger gekwetst dan mijn mannelijkheid.
Over deze laatste zin hoef ik geen reacties op Facebook trouwens.
Pascalle kon er smakelijk om lachen en naderhand Dineke net zo hard. Beperkt tekens van medeleven, voornamelijk gelach en leedvermaak. Ik kom er wel overheen.
Ik ben inmiddels weer thuis. Dineke heeft me met de auto gebracht. De lucht was dreigend en ik heb gedaan alsof ik nog maar amper kon lopen na mijn enorme val. Ieder nadeel heb zo ze voordeel.
Kachel aan, kop thee en languit.