Iets meer dan een maand geleden stond ze ineens voor mijn neus. Klein, zwart, veel te mager. Een hoop gemiauw. Ze had honger blijkbaar. Ik negeerde haar, omdat ik me na de toestand met Faith en Destiny twee jaar geleden had voorgenomen om geen katten meer te voeden.
Maar ze ging niet weg en bleef miauwend om me heen lopen. Echt honger dus. Heb ik weer.
Het enige dat ik in huis had was Serranoham. En nog dure ook. Maar ja, ze had echt honger en op een boterham met kaas zit ze ook niet echt te wachten leek me. Dus toch maar wat plakjes ham gevoerd. Daar is het denk ik verkeerd gegaan. Als ik een zwerfkat was en ik kreeg met wat zielig gemiauw gelijk echte Serranoham, dan bleef ik ook. Beetje miauwen, lief kijken en mijn toekomst is geregeld.
De volgende ochtend was ze er weer. Miauwend. Ik moest boodschappen doen en voor ik het wist lag er in mijn Mercadona-karretje een zak brokjes, vier blikjes vlees en een pakje knabbelstokjes. Ik kon Klaas bijna horen zeggen ‘het kan ook nooit normaal’. Maar, wat poezen betreft was hij gelukkig nog erger dan ik. Hij was er op een gegeven moment twaalf aan het voeren! Dus ik heb nog krediet.
MamaPoes, oftewel Negra. Ze bleef in de tuin en iedere ochtend stond ze bij de trap en liep om me heen. Ze had het blijkbaar bijzonder naar haar zin bij me. Het viel me wel op dat ze wat dik was en ook nog dikker werd. Ze kreeg goed te eten en zag er een stuk beter uit, maar ook weer niet zoveel om zo’n enorme buik te krijgen. Ik vermoedde iets anders en dat vermoeden werd met de dag meer bevestigd. MamaPoes was zwanger! Heb ik weer.
Na mijn korte vakantietripje naar Mallorca heb ik haar nog willen vangen voor de kattenstichting die zwerfkatten steriliseren, maar ik zag dat ze veel te ver met haar zwangerschap was. Het voelde niet goed. Als de natuur ingrijpt bij zwerfkatten, dan is dat zo, maar niet door mij. Gelukkig vertelde iedereen me dat een jonge poes als MamaPoes (is ze volgens mij amper 6 maanden) vaak maar twee kittens krijgt. Dat was een rustgevende gedachte.
Op een dag was ze weg. Ik was helemaal van slag en heb overal gezocht. In de tuin, in de straat, in het ruwe land naast het huis. Overal. Geen MamaPoes. Maar opeens hoorde ik wat achter een struik aan de zijkant van het huis. Daar lag ze. Er kroop iets kleins over haar heen. MamaPoes was mama geworden. Ik kon het niet goed zien. Ze lagen achter een struik en het was er te donker. Ik was bang om te dichtbij te komen en ze liet me ook wel blijken dat ze daar geen prijs op stelde. Geen kraambezoek en zeker niet van een twee meter lange vent. Ze kwam wel bij me eten. Dat dan weer wel. Hoe verrassend.
Ze heeft ze nog twee keer verplaatst in de tuin. Nu woont ze met haar kittens onder de houten vlonder van de jacuzzi. Heel slim gevonden van haar. Sinds een paar dagen kruipen de kittens rond haar heen en spelen met elkaar bij de vlonder. Vijf stuks. Heb ik weer! Maar zo lief. Te lief.
Gisteren kwamen ze naar MamaPoes toe toen ik haar wat plakjes kipfilet gaf. Ja, ik weet het. Niet op ingaan. Ik dacht, ze willen vast voer proberen. Ik naar boven en op een schaal wat vlees fijngeprakt op een schaal. Ze vlogen er op af, het was een geweldig gezicht. Alle vijf met mama aan het eten. Ze komen heel dichtbij en waarschijnlijk kan ik wat gaan aanhalen binnenkort.
Ze blijven hier. Ik ga ze over een tijdje laten inenten en steriliseren. Dat wordt hier door dierenartsen tegen een gereduceerd tarief gedaan als het zwerfkatten zijn. En MamaPoes ook. Deze keer komt ze er mee weg, maar geen tweede keer. Het is wel afwachten of ze blijven. Al vaker heb ik katten gezien die na verloop van tijd weg gaan of het niet redden misschien. Maar als ze willen mogen ze blijven op elbalcondereal. Als MamaPoes ze heeft verteld wat ze te eten krijgt bij me, dan denk ik dat ze nooit meer weggaan.