Ik geloof erin. Gewoon open en bloot. Met alles erop en eraan. Het is wat het is.
Maar soms is dat toch niet helemaal de beste keuze. Dat bleek gisteren maar weer. Ik ben veranderlijk. Impulsief. Klopt helemaal. Niets nieuws voor mij en mijn geduldige naasten.
Dat veranderlijke is nu nog sterker dan ooit tevoren. Kip zonder kop. Dat was de diagnose van Lisette, je-weet-wel, mijn coach en therapeute.
Kip zonder kop. Maar niet helemaal. Mijn kop hangt er nog wel aan met een paar dunne draadjes. Net genoeg om de belangrijkste informatie nog naar mijn denkmachine door te geven. Het duurt alleen iets langer. Het gevolg is een rotsvaste overtuiging en niet veel later een omslag. Verwarrend. Voor mijn omgeving en niet in de minste plaats voor mezelf. Maar, het is wat het is.
“Komt vast wel goed.”
Oh, dankjewel Klaas. Ik wist niet dat je ook in de nieuwe lijst zat.
“Nieuwe lijst? Fotolijst?”
Nee joh, ik heb na gisteren twee lijsten aangemaakt voor mijn FaceBlog. Eentje met de mensen die het dichtst bij me staan. Die in mijn hart zitten. Die me snappen. Die me vooruitduwen. Die me op een rustige manier een zetje vooruit geven. Die me met de juiste toon en woorden een spiegel voorhouden. Die mensen neem ik mee in mijn intiemste (nee, niet gelijk bang worden…) gevoelens en worstelingen. De andere lijst is dezelfde groep, maar dan aangevuld met anderen die ik ken en graag mag.
“En zit ik er dan ook in?”
Niet zover ik weet. Volgens mij werkt jouw Facebook niet meer, maar blijkbaar zijn we verbonden. Hoe, dat maakt me niet uit.
“En al die anderen in je vriendenlijst dan?”
Die kunnen blijven. Als mensen die ik ken of gekend heb. Alleen zijn mijn blogs voortaan voor een beperkt publiek. Publiek, jeetje, lang geleden. Ik zit me gelijk af te vragen of ik met mijn zevenenvijftig jaar niet langzaam in aanmerking kom voor The Voice Senior. Oh nee, dat is niet meer. Dat hebben een paar vieze mannetjes vakkundig om zeep geholpen. Nou ja, dan kijk ik wel of er een keer een talentenjacht in Real de Montroy is.
Ik ben zover afgedwaald dat ik terug moest skrollen om te kijken waar die hele blog nou eigenlijk over ging.
O ja, transparantie.
Ik ga geen censuur toepassen of dingen weglaten. Ik schrijf wat ik voel en wat ik denk. Zonder filters. Iedereen is vrij om het te lezen of weg te klikken, om te ontvolgen of me te vragen ze uit de lijst te halen. Ik ben wie ik ben met al mijn eigenaardigheden. Net zoals jij.
“Helemaal geen censuur? Is dat wel slim?"
Ja, wel een beetje natuurlijk. Ik zou bijvoorbeeld heel graag verder willen bloggen met foto over de gevolgen van mijn onfortuinlijke, maar sierlijke, valpartij met mijn fiets. De enorme zwart-blauwe plek in mijn lies is echt de moeite waard. Maar een foto is onmogelijk zonder “dingen” prijs te geven waar niemand op zit te wachten.
Dus dan is censuur wel slim.
De ballen!