Nou, ik ben er uit hoor. Opnieuw is het vriendin Pascalle gelukt om op deze wonderbaarlijke planeet de ideale plaats te vinden om optimaal te genieten van het leven. Morgen zet ik de boel in Nederland te koop en begin ik met inpakken. Het moet allemaal snel, want ik wil geen dag te lang wachten.
Pensionado deel twee.
Blauwe zee, boulevard, zonnetje, verkoelend briesje, barretje, restaurantje. Alles klopt. De speeltuin van mijn vriend Adam en zijn wederhelft Eva is hier. Het bijbelse paradijs, de hof van Eden. Ik dacht dat het enkel een vertelling was, maar het bestaat echt. En ik heb het gevonden!
Benidorm.
Ja, die zag je niet aankomen hè? Nou, troost jezelf, ik ook niet!
“Waar wil je naartoe? Zeg het maar”, vroeg mijn lieve vriendin toen ze me vlak voor het vorige weekend van het vliegveld in Valencia ophaalde.
Ik was even op en neer om Dineke en haar op te zoeken. Mijn Spaanse familie. We misten elkaar en het werd tijd om bij te praten. Nou ja, vooral veel slap lullen en veel lachen. Dat dekt in ons geval de lading iets beter. De wereld is wat ons betreft veel te serieus en het is onze levenstaak daar iets aan te doen. Niet dat we een serieuze dialoog over de geneugten en uitdagingen van ons bestaan uit de weg gaan, maar het moet wel leuk blijven.
Net als die bijbelse tuin was ik in de onnozele veronderstelling dat ook een rariteitenkabinet niet echt bestond. Ik dacht dat het een uitdrukking was. Maar nee, rariteitenkabinet is gewoon een ander woord voor Benidorm. Alles is hier gek, vreemd, bizar en daar de overtreffende trap van.
Teveel en hele lelijke flatgebouwen, te veel veel te korte rokken bij vrouwen die dat eigenlijk niet zouden moeten doen, te veel witte rood verbrande mensen, te veel en veel te grote bierbuiken, te veel ordinaire dronken en gillende vrouwen met een Engels paspoort, te veel dubbele elektrische rolstoelen en nog meer rollators.
Ik kan nog wel even doorgaan.
Maar, ik vind het me toch een partij leuk. Heerlijk! Het openbaar vervoer in Nederland is theater, maar dit is de overtreffende trap. Ik ga mijn goede vriend Joop morgen bellen en ik weet zeker dat binnen een jaar de musical Benidorm in première gaat. Geloof me, die gaat langer draaien dan die oranje soldaat. Niet vergeten dat ik ook mijn vriendje Paul moet bellen, die moet een hoofdrol krijgen!
Kijk, ik heb een groot deel van mijn leven doorgebracht in stedelijke gebieden en schrik dus niet van een beetje beton en bebouwing. Maar net als al het andere in dit aardse paradijs is het de overtreffende trap. Het ene gebouw had zo in Dubai kunnen staan en het andere is uit voormalig Oost Duitsland hier heen gebracht op een aanhanger. Van high tech tot deprimerend vaal beige. Alles is er en aan de hijskranen te zien zijn ze hier nog lang niet verzadigd. Als ze nog even doorbouwen, dan loop je zo van Scheveningen binnendoor naar Benidorm.
Oh nee, andere kustlijn.
Nou ja, het gaat om de beeldvorming. Geografie is nooit mijn sterkste kwaliteit geweest. Het is iedere dag weer een wonder dat ik mijn eigen huis terug vind. Heel benieuwd trouwens hoe dit zich gaat ontwikkelen als ik echt dement word. Zorg voor later.
Terug naar Benidorm. Letterlijk.
Ik ga inpakken en mijn Spaanse verblijfsvergunning nieuw leven in blazen. Gelukkig heb ik het allemaal al een keer gedaan, dus dat is lekker. Daarnaast heb ik natuurlijk de luxe dat ik de beste makelaar in Spanje tot mijn familie mag rekenen.
“Eh, lieffie?”
Ey lieffie! Ik dacht al, waar blijf je.
“Ik lag in de zon. Mag ik ook mee?”
Tuurlijk! Ik had niet anders verwacht en met je rollator hoor je er daar helemaal bij!
¡Hasta luego y pronto!