Er kwam een meneer het vliegtuig binnen en hij vroeg om een verlengstukje. Ik keek en begreep hem. Dat ging hem niet worden met het standaard riempje in de stoel. “Natuurlijk meneer, geen probleem. Ik pak er eentje”, zei de groene vriendin van Transavia.
Het is ook geen probleem. We zijn niet allemaal maatje mannequin en dat is ook nergens voor nodig. Diversiteit kleurt de wereld. Ik zeg het zo vaak in mijn schrijfsels, jij je ding en ik mijn ding. Jouw lijf en mijn lijf.
But, own the facts!
Shit, nou begin ik ook al met dat domme half engels te praten. Ik lijk wel een tiener. Nou ja, vooruit maar.
De meneer met een iets hoger bmi’tje liep verder en ik vroeg me af of het stoeltje niet een grotere uitdaging zou worden dan het riempje. Ik weet niet hoe het afgelopen is, maar straks bij het uitstappen zal ik even terloops achterom kijken of hij achterblijft of met groene stoel om zijn derriere geklemd de kist verlaat. Ik kom er nog op terug. Met of zonder foto.
Terug naar rij één. Mijn rij.
Ik had vandaag het ultieme geluk dat er twee mensen naast me kwamen zitten met allebei een paar maatjes meer. Ook hier geen mening of oordeel, maar het zorgde er wel voor dat ik de hele reis als een soort acrobaat over mijn stoelleuning in het gangpad hing. Zij had zich in het hoekje gefrommeld en hij nam plaats in het midden. Zijn schouders en een aanzienlijk deel van de rest van hem hing over mijn stoel heen.
Nogmaals geen mening en geen oordeel, maar fijn was het niet. Hij deed er echter ook niet veel moeite voor om zichzelf wat te versmallen. Ik had geen zin in een gesprekje of discussie voor die twee uur. Dus ik onderging mijn lot, ondanks de forse meerprijs die ik betaald had. Ben benieuwd wat hij overigens gaat doen als binnenkort alle vliegtuigen van mijnheer Airbus zijn. Dit is een Boeing en daar zijn de stoelen al niet breed, maar in de nieuwe vliegtuigen hebben ze volgens mij een Chinees vrouwtje van anderhalve meter hoog en veertig kilo gebruikt bij het ontwerp.
Ach, de kans dat ik nog een keer met hun op de eerste rij kom te zitten is natuurlijk wel heel gering. Dus let’s move on met de geit. Oh nee, met het gordeldier.
Own the facts.
Mevrouw in de hoek zette het riempje op standje maximaal, ademde diep in en trok met alle macht haar al jaren inactieve buikspieren in. Ze trok vervolgens zo hard aan de twee helften van het riempje dat ik bang was dat ze die hele kist van vijfentwintig jaar oud uit elkaar zou rukken. Na een paar pogingen lukte het haar. Ze had rode wangen van de inspanning en ademde alsof ze een marathon had gelopen.
“Wel verdomme!”, riep ze tegen haar man. “Nou schiet dat kloteding weer los. Hij is gewoon lam. Kutzooi ook”, vervolgde ze vol vuur.
Vriendin, luister.
Nou kun je natuurlijk dat vliegtuig de schuld geven, maar dat lijkt me nou niet echt aardig en zeer onverstandig. Het is namelijk niet het vliegtuig of het riempje dat de oorzaak is van deze toch wel enigszins vermakelijk situatie, maar u bent het. Uw buik om precies te zijn. Dat u een maatje, of een paar maatjes, meer heeft is geen probleem. Maar accepteer dat en vraag gewoon net als die andere meneer om een verlengstukkie. Dat is beter voor u, voor uw buik en het riempje. Jammere is dan wel dat ik dit toch wel bijzonder vermakelijke toneelstukje had moeten missen.
Namens mij en riempje, prettige vlucht!
Terwijl ik de laatste zin zit te typen kijk ik op zij en vraag me af wat er zou gebeuren als ze wist dat ze over een paar uur op één van de meest gelezen blogs ter wereld wordt besproken. We zullen het wederom nooit weten.